Don't JUDGE Me

TAHIMIK

Mood: 😗

Iba talaga pag quiet.

Ang payapa sa pakiramdam.

The silent atmosphere that makes you wonder kung ganoon ba talaga iyon.

No noise. Just pure katahimikan.

At hindi lang iyon. It is soothing because there is nothing you can do.

Ganoon lang siya that is it.

I find it somehow relaxing especially in situations where I need peace.

Walang ka bother bother. Hindi ka iniistorbo kase nga, tahimik.

Others would like to be loud. I am often like that but in a way I take place.

Ang tahimik kase na maganda yung walang namamantala ng freeness na gusto mo.

No one will come and just enter your shush self.

There are times that it makes me in palagay kung saan aabot ang bagay na tahimik.

Sa pagtulog lang ba?

Kapag nabingi na sa aspetong wala nang naririnig?

Or the moment you will not realize you are lying somewhere else?

Sa isang masikip, matigas, at malamig na puwesto?

Anyhow, kung mabibigyan ng pagkakataon, I want yung tahimik tungo sa life.

Nobody will come after me and ruin what I want.

Of course, yung nasa buhay pa na sitwasyon.

I am always tired, and ang letrang T na para dapat sa akin ay tahimik.

But I know I would not have that easily.

Lalo na kung alam mo, hindi mo makokontrol ang nangyayari sa iyo.

Ang tahimik ata na madali ay yung tikom ang bibig.

Or hindi kaya hindi nangingialam sa buhay ng iba.

At sana ganoon din siya.

Tumahimik nawa ang kaluluwa niyang nakakabalahura.

Para mayroong akong peace regards sa self and sa mundo.

Sunod sunod ang mga kaganapang pumupunta sa sarili.

May iba na dahan-dahan lang, pero madalas binibigla.

Hinay-hinay naman o.

Hindi ba puwedeng tahimik na lang ang ibigay? Damot mo kung ayaw mo.

Tahimik na inaasam, pero it is a question kung kailan at saan.

May mga unprepared na talaga bang surprising.

Like today, that I cannot describe it kung anong meaning?

Nasanay na kase sa araw-araw na buhay gulo.

It is a sudden. But I really like it.

Ang hindi ko lang gusto ay hindi siya palagi.

Tahimik is what I wish, pero zipping mouth ang naisasagawa minsan e.

Mahirap din naman kung ganon na lang lagi kong natatanggap.

Pero kung wala talaga, okay. Basta yung tahimik ay yung pananahimik ng isang taong naninira ng kapwa.

Walang masaya sa nangiistorbo at biglaan kang gaganunin.

Huwag naman ganon.

Baka life niya ang ipatahimik ko diyan.

Para they have no words to say.