Herkes suskundu kimse konuşmuyordu. İnci annem feryat figan ağlıyordu. Altay babamın ölümünü kimse beklemiyordu. Ben hala şok içindeyim. Ne ağlayabiliyorum ne olan bitenin farkındayım. Herkes başın sağolsun diyip omzumu sıvazlayıp gidiyordu. Gerçekten babam ölmüş müydü?
Bütün bu olan biten gerçek miydi?
Gözlerim Azadı aramıştı ama bulamamıştım. Herkes benim bu sakin duruşuma şaşırıyordu. Başıma ölüm ilk defa gelmişti ve ben ne tepki vereceğimi bilmiyordum. Ağlasam ne için ağlayacaktım kendimi yerden yere vursam bağırsam çağırsam elime ne geçecekti?
Babam gelecek miydi?
Ben ağlarken "kızım ağlama" diyip bana sarılacak mıydı? Hayır...
"Kızım sana sakinleştirici mi yaptılar?"
Bütün bu olan biten hengamenin içinde kulağıma gelen ses beni gerçekliğe çevirmişti.
"Efendim teyzecim anlamadım"
"Diyorum ki sana sakinleştirici mi yaptılar niye bu kadar sakinsin"
Gözlerim dolmuştu. Karşımda duran kadına ne diyecektim ki yada ne diyebilirdim?
Gözlerimdeki yaşlar kendiliğinden tek tek akıyordu. Hala o karşımda duran kadına bir şey dememiştim ve başım dönmüştü.
"Gözlerini açıyor kendine geliyor"
Gözlerimi açtığımda karşımda duran Reyhan bana bakıyordu. Elimden tutup "İyi misin?" dedi.
Başımda bir ağrı vardı ve başım zonkluyordu.
Elimi başıma götürdüğümde başımda bir şey sarılıydı. Olan bitenin farkına varmam uzun sürmüştü konuşamamıştım...
Azad elimden tutuyordu.
"Bizi korkuttun güzelim"
Hala konuşamıyordum dilim kitlenmişti sanki dişlerimi sıkmaktan çenem ağrımıştı. Neden konuşamıyordum. Etrafımda olan bitene neden cevap veremiyordum.
"Gördüğümüze göre hastamız gözünü açmış"
İçeriye giren doktor ve yanında gelen 2 hemşireyle biraz da olsa ağzım aralanmıştı.
"Doktor bey gözünü açtı ama konuşmuyor"
"Reyhan bir sakin olur musun?"
Doktor "Azad bey ve Reyhan hanım hastamız kafasını yere çok güçlü çarpmış ve hastamızın hamile olduğunu unutmayalım olan bitenin farkına varmaya çalışıyordur hemen konuşmasını elbette bekleyemeyiz" dedi. Bana bakarak gülümsedi. Zor güçte olsa bende ona küçük bir gülümseme ile karşılık verdim.
"En azından hastamızın yüzü gülüyor"
Doktorun olandan bitenden haberi olmadığı yüzümü gülüyor sanıyor bilmediği bir şey var ben bu bugün kayınbabamı kaybettim. Gözlerim tekrardan dolmuştu. Gözlerimi herkesin üzerinden çekip pencereye çevirdim. Elimi karnımın üzerinde gezdiriyordum. Güzel kızım hareket ediyordu evet beni mutlu ediyordu içimin kıpır kıpır etmesine sebep oluyordu ama bugün değildi bugün olmazdı... Sessiz gözyaşlarım kendini hıçkırarak ağlamaya bırakmıştı. Sadece ağlıyordum. Sızlanıyordum. Altay babamın benim için yaptığı her şey gözümün önünden film şeridi gibi geçiyordu. Azad yanıma gelip bana teselli veriyordu. Ama benim kulaklarım sağır olmuştu ağzım lâl olmuştu. Gözlerim görmüyordu. Reyhan da bir şeyler diyordu ama ben duyamıyordum.
.
.
.
Arkadaşlar bazılarınız belki Asya'nın bu hallerini saçma yada abartı bulabilir. Öncelikle Asya hamile hamilelik hormonlarından dolayı insanlar daha duygusal olabiliyor. Ayrıca Asya görmediği sevgiyi Altay babasından gördüğü için bu kadar tepki veriyor. Bölümleri geç yüklediğimin farkındayım elimden geldiğince yazmaya çalışıyorum. Bu bölüm kısa oldu diğer bölümü baya uzun yükleyeceğim. Beklemede Kalın ✨
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Urfa Gelini / Texting
Short Story"Anne ben okula gidiyorum" "Okuldan gelince sana çok güzel bir haberimiz var" dedi babam. Babam iki elinide birbirine sürttüğüne göre çok kötü bir haberin olacağını düşünüyordum. Ama babamın tabiriyle iyi bir haberse benim cehennemi yaşacağıma işar...
