အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်ရှေ့ဆိုင်ကယ်ရပ်လို့ပြေးမိတာကခြံထဲကို။ဒီနေ့ Meetingတွေဆက်တိုက်မို့ ငယ်ငယ်ပျင်းနေရမှာဆိုး၍အလုပ်ကိုခေါ်မသွားဖြစ်။
အလွမ်းပြေလေးမပါတာမို့ အလုပ်တွေအမြန်လက်စသတ်ကာ ပြန်ဖို့ပြင်တော့မှ ရောက်လာတဲ့သတင်းကရင်ဝဆောင့်ကန်သည်။
ကားနှင့်တောင်မပြန်နိုင်ဘဲ ဆိုင်ကယ်မိုင်ကုန်မောင်းလာတာမို့ ခါတိုင်းထက်၁၅မိနစ်စောရောက်လာတာ။
ခြံထဲကသစ်ပင်အောက်သူ့လူတွေအုံနေသလို ပိုင်ဆိုင်မှုလေးကတော့သစ်ပင်ထိပ်ဖျားမှာ။အဝေးကတည်းကကြားနေရတဲ့အသံစွာစွာလေး။
"ကိုကို့ကိုပြန်မတိုင်ဘူးလို့ကတိပေးမှဆင်းခဲ့မှာပါဆို အဲ့လူကြီးတွေကကတိမပေးဘဲနဲ့"
အခက်တွေ့နေတဲ့သူ့လူတွေက သူ့ကိုမြင်တော့ကယ်တင်ရှင်တွေ့သလို ကြည့်လာကြတာအားကိုးတကြီး။
"ငယ်ငယ် ခုချက်ချင်းဆင်းခဲ့"
မော့ကြည့်လို့ပြောမိတဲ့အသံက ပူပန်မှုတွေ ထိန်းထားရတာမို့ သိပ်မပီပြင်ချင်။မတော်လို့များဆိုတဲ့အတွေးကြောင့် လက်တွေတောင်တုန်ယင်နေပါသည်။
"ကိုကိုပြန်လာပြီလား"
အံ့ဩတကြီးလေးငုံ့ကြည့်ကာမေးလာတာမို့ ယောင်ပြီးလက်လွှတ်ပစ်မှာလည်းကြောက်ရလေသည်။
"ပြန်လာပြီ ဆင်းလာခဲ့တော့လို့"
"အောက်ရောက်ရင် ကိုကိုကဆူမှာလား"
"မဆူဘူး"
သူအပြစ်လုပ်ထားတာတော့သူသိတယ်။လူလစ်ရင်သစ်ပင်ခိုးတက်တတ်တာဘာအကျင့်လေးမှန်းကိုမသိ။စိတ်ပူလို့မတက်နဲ့ဆို ပြောတုန်းခဏဟုတ်ကဲ့ဘဲ။ပြီးရင်လုပ်ချင်ရာလုပ်တော့တာ။
"အ့ဆိုဘာလို့စိတ်တိုတဲ့အသံကြီးနဲ့ပြောနေတာလဲ"
"ကိုကိုစိတ်မတိုဘူးမဆူဘူးနော် အဲ့တာကြောင့်ဆင်းခဲ့တော့"
"တကယ်လား"
"တကယ်"
"ကတိပေးလား"
"ပေးတယ်"
"ဒါပေမယ့်မဆင်းချင်သေးဘူးလေ"
သစ်ပင်ပင်စည်ကိုဖက်ကာ ခေါင်းလေးမှီပြီးပြန်ပြောလာပုံကသူ့ကိုမခန့်တာ။
YOU ARE READING
OCEAN (သမုဒ္ဒရာပိုင်တဲ့လခြမ်းငယ်) (Complete)
Paranormalမင်းကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်နဲ့ပတ်သပ်လာရင် ကံကြမ္မာကိုတောင်စိန်ခေါ်ပစ်မယ်ငယ်ငယ် မင္းကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္နဲ႕ပတ္သပ္လာရင္ ကံၾကမၼာကိုေတာင္စိန္ေခၚပစ္မယ္ငယ္ငယ္
