Kurşuni Tılsım

3.9

______________________________________

(AREL DEMİRKAN ANLATIMIYLA)

Hislerim birbirine karışmış bir şekilde sadece bakıyordum içimdekileri anlatmaya kelime bulamıyor bulunduğun durumun gerçekliğini sorguluyordum

Mutluydum; Kalbimin bir diğer yarısına yıllar sonra tekrar kavuşmuştum

Hüzünlüydüm; Onunla ayrı geçirdiğimiz yıllar için oysaki bizim serivenümüz anne rahminde başlamıştı

Meraklıydım; Hala daha üçüzümle konuşmamaış ayrı geçirdiğimiz beş yılda ne yaptığını? Nerede olduğunu? Nasıl olduğunu bilmiyorduk

Tedirgindim; Çünkü üçüzümün gözlerinde gördüğüm büyük boşluk beni geriyordu

Korkuyordum; Babama bir şey olmasından tam mutlu olduk derken ona bir şey olmasından

Babam baygınlık geçirince acilen onu hastaneye getirmiştik doktorlar onu ameliyataneye alırken tek yaptığım duvar dibine çökmek olmuştu

Çöktüğüm duvar dibinden bir saatir benim gibi çaprazımdaki duvara çöken üçüzğmü izliyordum

Hala gerçekmi emin olamıyordum çünkü onun geldiğine dair o kadar rüya görmüştüm ki şimdi bunun da bir rüya olma ihtimali nefesimi kesiyordu

Beş yılda biraz da olsa değişmişti zayıflamış, yüzünün bir kaç yerinde eski yara izleri duruyordu, gözlerindeki tüm duygular çekilmiş gibi bir heyjelin boş bakışlarıyla ameliyathane kapısına bakıyordu, siyah saçının bir kısmında beyazlıklar oluşmuştu ama dikkatli bakılmayınca belli olmayan dört beş teldi

Benim saçlarım hala siyahtı ama o yaşadıkları yüzünden ruhu yaşlanmıştı

Sadece ben değil diğerlerinin de onu izlediğini biliyordum muhtemelen oda bunun farkındaydı ama bize bir kez bile bakmamış gözünü kapıdan ayırmamıştı

Acaba bize kızgın mıydı?

Onun öldüğünü düşündüğümüz için bize kızgındı belkide

Ağırca yutkundum ama boğazımdaki yumrudan kurtulamadım gözlerim doldu ama akmadı

Buraya geldiğimden belli gözlerim sürekli dolsada akıtmamak için epey bir direnmiştim kendimi biliyordum her ne kadar duygularımı gizlemeyi sevsemde ağlasam kimse beni susturamazdı yılların birikmişini atmadan durmazdım ki bu birikim kolay atılmazdı

Ameliyatanenin kapısı açılınca hızlıca ayağa kalıp doktora doğru ilerledim benimle beraber diğerleri de gelmişti

-Babam nasıl Emir?

Mert abimin sorusuyla nefesimi tuttum doktorun ağzından çıkacak tek cümle beni bizi bitirmeye yeterdi

-Hastamıza gerekli müdahale yapıldı durumu gayet iyi sadece ufak bir kalp sıpazmı geçirmiş ama dikkat edilmesi gerekiyor yaşı ilerlediği için kalbini yoracak şeylerden kaçınılması şart!

Doktorun konuşması bitince derin bir nefes verdim elim sol gösüme giderken göz ucuyla herkesin sevinçle birbirine sarıldığını farkettim sonra ise gözüm üçüzüme kaydı

Kalktığı yere bir eli duvarda yavaşça dizlerinin üstüne oturunca yutkundum bir eli kalbinde başı öndeydi ve ona başı önde olmak hiç yakışmıyordu

Yavaş adımlarla ona doğru ilerlerken benimle birlikte Aras'ın da ona doğru yaklaşınca burukça gülümsedim

Tam Alâ'nın önünde durup bir dizimi kırdım benimle birlikte aynısınıda Aras'ta yapınca hiç beklemeden kollarımızı ona doladık