Kurşuni Tılsım

3.4

ÖNEMLİ DİKKAT;

Öncellikle herkese merhaba uzun zamandır bölüm atamadığımın farkındayım fakat hesabımla ilgili sorunlar oluştuğu için giriş yapamıyordum bu kadar beklettiğim için herkesten özür dilerim keyifli okumalar❤️❤️

______________________________________

Ölüm sesizliği vardı koca salonda kimseden ses çıkmıyor herkes bir yere bakarak dalmıştı

Kimi halıya, kimi duvara, kimi birbirine ama biri bile bana bakmıyordu

İnanmadılar, kimse sana kanıtsız inanmaz!

İç sesimin acımasızca sarf ettiği cümle gözlerimi doldurmuştu kalbim korkuyla atıyordu

Tüm geçmişimi, acılarımı, hayal kırıklıklarına karşı dolmayan gözüm aklıma gelen ihtimalle dolmuştu

İçimi kaplayan bir telaş vardı istemesem de onlara alışmıştım ama şimdi bana inanmayıp dışlarlarsa yıkılırdım

Telaşım git gide artarken en çok korktuğum kişiye baktım babama...

Yere bakıyordu bana bakmıyordu yalan söylediğimi düşünüp benden utanıyor muydu?

Kalbim kasıldı yumruğumu sıktım göz yaşlarım özgürlük için direnirken ben kendimi sıkıyordum öyle sıkıyordum ki çenem kasılmış, boynumdaki damar belirginleşmişti

Lütfen lütfen bana inansınlar hiç değilse... Benden kanıt istesinler beni silmesinler

Siktir bu ben değildim bana neler olmuştu bu kadar mı bağlanmıştım ki onlara gurursuzca dua eder olmuştum!

-Eğer inanmıyorsanız size kanıtlaya-

Daha sözümü bitirmeden babamın ayağa kalkıp salondan çıkması kanıt için çantama uzanan elimi durdurmuştu

Hayal kırıklığı ve parçalanmış kalbimle babamın arkasından baka kalırken gözümden bir damla akmıştı

Kimse görmeden hemen sildim bana inanmak zorunda değildi sonuçta ben onun hayatında iki günlük biriydim her ne kadar kızı olsamda...

Belkide bazen kan bağı yetmiyordu... Belkide ben de bir sorun vardı bu zamana kadar sevilmemişken şimdi sevilmem saçma olurdu ben bir gün gülsem iki gün ağlardım

İnsanoğlu doğduğu an ağlamaya başlamışken mutlu bir hayat bekleyemezdi

Bana sarılan kollarla düşüncelerimden kurtuldum başımı kaldırınca bana sarılanın Atlas olsuğunu gördüm yine sadece benim için o vardı

-Gidiyoruz arabaya geç biriciğim

Sesiz bir şekilde Atlas'ın kulağına fısıldadı başını göğsümden kaldırıp dolu dolu gözlerle bana baktı

Oda buraya, buradakilere alışmış, sevmişti istemeye istemeye başını sallayıp benden ayrıldı son kez üzgün gözlerle bana bakıp salondan çıkmıştı

Diğerlerine dönünce hala aynı olduklarını görmek dudağımın ruhsuzca havalanmasını sağlamıştı

Yengemler, Can, Semih, Fehmi, ve Murathan aglıyordu Yaman amcam sinirliydi eli dizinde yumruk halini almış duvara bakıyordu çatık kaşları ve kararan gözleriyle normal bir insanı korkuturdu ama bende hiç bir etkisi yoktu

Murat amcam ise dolu dolu gözlerle önündeki sehpaya bakıyordu

Abilerim ve üçüzlerimden bahsetmek bile istemiyordum hepsi harebeye dönmüştü