Kurşuni Tılsım

2.7

İnsanlar benim hakkımda ne düşündüğü önemli degil günün sonunda herzaman ben patlatım kısacası beni yıkmaya çalışan bir çok insan oldu ama ben burdayım

~ Selena Gomez ~

______________________________________

Öfke;

Damarlarımda akan kırmızı kanın fokurdadığını hissediyordum vücudum alışa gelmişin üstünde bir ısıda olduğunun farkındaydım ve büyük bir krizin kapıma dayndığınında ama kendimi şimdilik tutmalıydım arkamda kardeşim vardı ve zaten korkudan tirtir titriyordu kendime hakim olmalı ve onu burdan çıkardıktan sonra içimdeki öfkeyi dışarı salmalıydın

Eyüp karşımda korkudan bembeyaz olmuştu beni iki defa vurmuştu Allah'tan ikiside sıyırmıştı biri diğerine göre daha derindi ama idare edebilirdim

Gözümü karşımdaki şerefsizden ayırmadan elimi arkaya uzatıp Can'ın kolunu tuttum temkinli bir şekilde kapıya doğru giderken silahın ucuylada kapının yanındaki ite sağa çekilmesini gösterdim o çekilince çıkıp kapıyı kapattım onunla işim bitmemişti

Hızlıca arkamı döndüm hala titeryordu ve korkuyla kan dolu omzuma bakıyordu transa girmiş gibiydi dışardan gelen bağırış, kavga ve ara ara gelen silah sesleri durumunu dahada zorlaştırdığına eminim onu burdan çıkarmalıydım

-Can'ım lütfen kendine gel bak iyisin, iyiyim geçti tamam mı? Ben burdayım ve seni burdan çıkartıcağım

Elimden geldiğince sesimi yumuşatarak konuşmuştum elimi kaldırıp yüzüne dokununca irkilerek bakışlarını yüzüme çevirdi

-A abla

Sesi çatalamış çıkmıştı bu içimdeki öfkeyi daha da harlıyordu

-Söyle ablacım canını yaktılar mı? Ne zamandır seni burada tutuyorlar? söyle bana birtanem hadi

Sorduğum soruların cevabını almak için yalvarabilirdim kulaklarıma sürekli küçüklüğümün yardım çığlıkları uğultulu bir biçimde geliyordu ve ben bunu duymamak için kulaklarımı bile kesebilirdim

-Abla o om...zun

Can'ın titrek sesi içimi yakıyordu ama çıkmıştı sonunda benim gibi susuzluktan bayılıp kalmadan çıkarmıştım onu kurtarmıştım!

Küçüklüğümü kurtarılmayan ben kardeşimi kurtarmıştım!

-Beni düşünme ben iyiyim sadece sıyırdı tamam mı? Şimdi sakin ol derin nefes al ver

Bu söylediklerim sanki onun için değilde kendim için gibiydi çünkü ondan çok benim ihtiyacım vardı sakinleşmeye aklıma olur olmadık şeyler geliyordu bir yandan içerdeki ite yapacağım işkencelerin hattı hesabı yokken diğer yanımda dışarda olan kaos ve Can vardı

-Ab la

Çıldıracaktım onu kendine getirmeliydim girdiği transtan çıkmalıydı ama ben kendime hakim olamıyordum kanım bedenimden fışkırmak ister gibi hızlı hızlı damarlarımda dolaşıyordu

-CAN bak bana ablacım bana yardım etmelisin kendine gel tamam mı? ben iyiyim sen iyisin bitti korkulacak bir şey kalmadı ben her daim senin yanındayım korkma tamam mı? Sadece derin nefes al ver seni burdan çıkaralım

Yerimde durmak artık bana işkence gibi geliyordu içimde zincirlerini kıran ölüm kendini belli etmek istiyordu bağırmak burdayım demek istiyordu ama bunu Can'ın görmemesi lazımdı ben bile ölüm ken kendimden korkarken bu halimi kimsenin görmemesi bilmemesi gerekiyordu sadece Karan...sadece o benim bu halimi görmüştü ve yadırgamamıştı zaten bizim aramızdaki bu tuhaf bağ o zaman başlamıştı ikimizin de içinde kimsenin görmemesi gereken piskopatça bir yan vardı ve birbirimizi anlıyorduk herkesin aksine...