Beautiful Man

5. Bölüm

"Buyurun?"

Ilk şokun ardından hemen kendini toparlayıp, tezgahın arkasından çıktım ve gelen adamı karşıladım. Beni görünce dünkü gibi birkaç dakika ifadesizce yüzüme bakmıştı. Sonra eğilerek selam verdi.

"Merhaba. Rahatsız etmedim umarım, ben Kyungsoo. Sehun-shi bana aşçı aradığınızı söyledi."

"Ah, evet. O sendin demek. Ilgilenebilecegini söyledi. Yemek yapmakla aran iyi sanırım."

"Evet, yemek yapmayı severim."

"Hiç kafeye uygun şeyler yapar mısın? Belki pasta, kurabiye, meyveli ekmek gibi."

"Aslında daha çok tuzlu yemekler, ama sanırım halledebilirim."

Bir süre gözleri etrafta gezindi.

"Burası çok güzel olmuş," dedi hayranlıkla. Dudakları hafifçe kıvrıldı. "Çiçekler çok güzel."

"Bana daha güzel şeyleri hatırlatıyorlar."

Gözlerimi baktı, sanki anlıyormuş gibi baktı. Ne hissettiğimi, ne düşündüğümü. Senin de mi kalbin kırık küçük adam? Gerçekten anlıyor musun beni, neler hissettiğimi?

"Pek bir iş kalmamış gibi."

"Burada değil. Ama bir mutfağa bakmak isteyebilirsin. Duvarlarını boyadım ama yemek yapmana yardım olabilecek hiçbir malzeme yok. Eğer bir liste yaparsan hallederim."

"Tabi, hemen hallederim. Benden başka çalışan olacak mı?"

"Bir garsonum var, Yerim. Tatlı bir kız, hemen anlaşacağınıza eminim."

Yutkunur gibi oldu. Sanki bir şey söyleyecek de çekiniyor gibiydi. Ona biraz destek olmak istedim.

"Benden çekinmene gerek yok, beklediğim tek şey işini iyi yapman. Bunun dışında istediğin gibi davranmakta özgürsün."

"Teşekkür ederim. Ben gerçekten işinize karışmak için değil ama..."

Onu cesaretlendirmek için gülümsedim.

"Bir arkadaşım var. O da iş arıyor. Çok iyi bir barista ve eğer ihtiyacınız varsa..."

Şaşkınlıkla ona baktım. Arkadaşına iş istemeye çekindiği için mi bu kadar utanmıştı. Ne kadar güzel bir kalbe sahipti.

"Bence her kafeye bir barista lazım." Dedim gülümseyerek. "Onun da ihtiyacı olan şeyleri listeye ekle. Yarın gelsin, sözleşmelerinizi yapalım."

Gülümseyerek teşekkür etti. Ona biraz mutfağı gösterdim ve eksiklikleri baktık. Ardından kafeyi kapatıp ayrıldık. Yolda bir anda sessizliğe bürünmüştük. Dayanamayıp konuştum.

"Beni hatırladın mı?"

Bir an şaşkınlıkla yüzüme baktı.

"Geçen gün sizin sokaktan geçerken seni görmüştüm. Sanırım öylesine birinin gözlerini dikip bakması seni germiş olmalı. Üzgünüm, o ev eski bir arkadaşıma ait. Birini görünce..."

"Sorun değil. Ben de taşınalı çok olmadı."

"Peki ya sahipleri, onları tanıyor musun?"

"Hayır," diye cevapladı hızla. "Adresi emlakçıdan aldım. Ödemeyi de direkt ona yaptım. Sahipleri ile tanışma fırsatım hiç olmadı."

"Ah, anlıyorum." Böyle bir soruyu neden sorduğumu bile bilmiyordum. Tanısa ne olacaktı ki? Gidip kapısına mı dayanacaktım. Onu neden benden aldınız mı diyecektim? Ya da neden gittin? Artık ne önemi vardı ki?

"Tek mi kalıyorsun?" Diye sordum konuyu degistirmek için.

"Hayır iki arkadaşım daha var. Minseok ve Baekhyun."

"Barista arkadaşın onlardan biri mi?"

"Evet, Minseok. Tekrar teşekkür ederim. Gerçekten mutlu olacak."

"Önemi yok, nasıl olsa ihtiyacım vardı. Belki yardım eden sen bile olabilirsin."

"Hayır, kesinlikle sen bize yardım ettin. Bu işe ihtiyacımız vardı. Evde şuan para kazanan tek kişi Baekhyun. O da genelde  kafe ve barlarda şarkı söyleyerek para kazanıyor ve çok getirisi olan bir iş sayılmaz."

"Peki ya aileniz?"

Bir sessizlik oldu. Hassas bir konu açtığımı fark ederek özür diledim.

"Beni ilgilendirmezdi."

"Sorun değil. Sanırım eve geldik."

"Evet, hızlı oldu. O halde yarın görüşürüz Kyungsoo."

"Görüşürüz Jongin."

Arkasını dönüp eve doğru yürüdü.  Bir süre izledikten sonra onu rahatsız etmemek için yola devam ettim. Eve gittiğimde ona ismimi söylemeyi unuttuğumu fark ettim, ama bana ismimle seslenmişti. Sehun'un söylemiş olabileceğini varsaydım ve çok üzerinde durmadım. Mutluydum. Size söylemiştim. Bir sonraki sefer o da gülümseyecek diye.

Baekhyun ve Minseok'u (Xiumin) da şöyle bırakalım.