The Only Rose Among The Thorns

CHAPTER 50

꧁The only rose among the thorns꧂

Chapter 50: Say yes, Merkel

•••••••••••

Raven Jaze's POV

*Ring* *Ring*

I looked at my phone as it rang nonstop for the past 10 minutes. I don't know what Nathan wants but he keeps on calling me. Emergency ba? He never calls me this consecutively.

After I parked my car, I picked my phone up and stared at the caller's number. Hinayaan ko muna ang sarili kong lumabas ng kotse bago ko sinagot ang tawag niya.

"What?" I answered the call.

Medyo maingay ang kabilang linya, I'm guessing he's with our friends. Naririnig ko ang halakhak ni Cairo sa likod tss. I closed the car door and proceeded walking towards the fountain na naka centro sa mansion.

"Raven... Where are you?" Bungad ni Nate sakin.

Is he stupid or what? I clearly told them na uuwi na ako.

"House." Simpleng sagot ko.

"Shit... Any chance you can get out of there right now?"

I stopped from walking when I reached the fountain. "No, dude. Kakarating ko lang. Bakit ba?"

Bago niya pa masagot ang tanong ko ay bigla nalang naputol ang kabilang linya. Tinignan ko ang phone ko and it says that he ended the call which pissed me off. Iyon lang ba ang sadya na? Tumawag upang mang-inis?

"Good evening, young master..." Isang naka-suit na lalaki ang lumitaw sa harap ko. It's my personal butler. Inilahad niya ang kamay niya and I gave him my things. "...kumain na po ba kayo?"

"No..." I answered at mabalis na inilibot ang paningin sa paligid. Kanina ko pa napapansing wala ni isang maid dito. Kahit ang mga kasama niya ay wala. "...Where's everyone?"

"Pumasok po muna kayo, malamig dito. Tatawagin ko na rin ang nurse upang magamot ang mga sugat niyo."

Sinong may sabing maari niya akong i-ignora?

Hindi ko nalang pinansin at inunahan siya sa paglalakad. "No need to call the nurse, I already got it treated." I got it treated by my servant.

Napangisi pa ako ng maalala ang mukha ni Merkel kanina habang ginagamot ako. Halatang labag sa kalooban niya ang panggagamot niya sa'kin pero kahit ganon ay ginawa niya pa rin. Sira nga yata ang ulo ng isang 'yon.

The butler opened the massive door for me and the blinding chandeliers welcomed me. Kaya pala wala ang mga maid sa labas, they are all inside here. Nang makita ako ay sabay-sabay silang nagsipunta sa kanya-kanyang posisyon upang bumuo ng dalawang linya at magsiyuko bilang pagbati.

"Good evening, young master." Sabay nilang ani.

Their arrangement is directing me to the living room. Mula sa posisyon ko ay kitang-kita ko ang malaking pabilog na lamesa sa gitna na pinapalibutan ng sofa. Even I don't know why it's this long. It's always like this. Tuwing uuwi ako ay ganito ang bungad nila sakin.

I kept a blank face and walked towards the living room. Maraming decorations ang paligid, mostly gold at itim. Ako lang madalas ang tao dito dahil masyadong abala ang ama ko sa business niya. The living room is quite spacious and bright. Although itim halos lahat ang mga kagamitan ay maliwanag pa ring tignan dahil sa mumunting gold sa paligid.