Ο δολοφόνος ή ο έρωτας σου

Η ζωή της

Η Έλενα κοίταζε αφηρημένα απο το αεροπλάνο που κόντευε στο προορισμό του,την Αθήνα.Ο πελάτης της είχε την απαίτηση να μην χρειαστεί να επιστρέψει απο τη Βαρκελώνη για μια δίκη εντελώς ασήμαντη, έτσι πήγε η ίδια εκεί ώστε να επιβεβαιώσει την σειρά των γεγονότων,και να προετοιμαστεί για την δίκη που θα ακολουθούσε. Καθώς λοιπόν χάζευε, θυμόταν τα περασμένα της γενέθλια και το μεγάλο πάρτι που οργάνωσαν οι συνάδελφοι στο δικηγορικό γραφείο, πέρασε πράγματι πολύ καλά. Πάει καιρός που ένιωσε τέτοια ευτυχία στα γενέθλια της. Αναστεναξε μελαγχολικά και επέτρεψε σε μια ανάμνηση να τρυπώσει στην ησυχία του μυαλού της.

''Μπαμπάα,μπαμπάα!''

''Ωπ η μικρή μου πριγκίπισσα!'' είπε και την σήκωσε στην αγκαλιά του.

''Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα το κάστρο ρε μπαμπά και είναι και τα γενέθλια μου σήμερα'' ειπε η μικρή Έλενα με μια ανάσα.

''Συγνώμη βρε μωρό μου αλλά ο μπαμπάς είναι κουρασμένος τώρα, σου υπόσχομαι οτι θα το τελειώσουμε το Σαββατοκύριακο...σήμερα λέω να μείνεις στην κουζίνα και να βοηθήσεις την μαμά με την τούρτα."

''Εντάξει με αγαπάς όμως?'' ρώτησε η μικρούλα με δυσπιστία.

''Σε λατρεύω ψυχή μου''της απάντησε τρυφερά.

Τις σκέψεις της διέκοψε η φωνή της αεροσυνοδού ''Φτάσαμε στο διεθνή αερολιμένα Αθηνών ελπίζω να απολαύσατε την πτήση σας''.

Μάζεψε τις αποσκευές της και αποβιβάστηκε.Στο αεροδρόμιο την περίμενε η Μαρίζα.Η Μαρίζα ήταν κάτι σαν την μικρή αδερφή που δεν είχε. Ξεκίνησαν κάτι σαν παλιές γειτονισσες και εξελίχθηκαν σε κολλητές.Απο μικρές η μια στήριζε την άλλη ήταν τόσο όμοιες αλλά και τόσο διαφορετικές. Όσο οδηγούσαν η Έλενα δεν έπαιρνε τα μάτια της από την Μαρίζα. Υποτίθεται θα την έπαιρνε ο Σταύρος. Ο Σταύρος ήταν το πρώτο αγόρι της Μαρίζας τα είχαν απο το πανεπιστήμιο και αν και υπήρχαν αναταραχές στη σχέση τους, πάντα κατέληγαν μαζι.Η Μαρίζα οδηγούσε για το σπιτι της Έλενας σιωπηλή.

Ελ: Λοιπόν;

Μα: Τι "λοιπόν"; ρώτησε απορροφημένη.

Ελ:Ποια είναι η εξήγηση στο οτι περίμενα τον Σταύρο και οτι εμφανίστηκες εσύ...τι συνέβη? την κοιταξε ερευνητικά.

Μα:Μαλώσαμε και σηκώθηκε και έφυγε, φαντάστηκα οτι θα ξεχάσει τι ώρα είναι η πτήση σου,όπως και έκανε... και είπα να περάσω.

Ελ: Γιατί τσακωθήκατε ρε Μαριζάκι, πάλι οι ζήλιες σου;

Μα : Να χαρείς Έλενα άστο για τώρα. Θα 'σε κουρασμένη και δεν έχω καμία όρεξη να το συζητήσω. Πως ήταν η πτήση σου;

Ελ: Μάλιστα. Όλα ήταν μια χαρά, το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι και να κοιμηθώ σαν να μην υπάρχει αύριο!

Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω απο το σπίτι της.Κατέβηκε προσεκτικά παίρνωντας τις αποσκευές της ύστερα στράφηκε στη Μαρίζα επιστράτευσε ενα χαμόγελο''Αν χρειαστείς οτιδήποτε να ξες είμαι εδώ για 'σένα''Το πρόσωπο της Μαρίζας φωτίστηκε ''Ευχαριστώ''

Η Έλενα ξεκλείδωσε το διαμέρισμα της.Δυο μέρες έλειπε και της είχε λείψει αυτός ο χώρος, ο προσωπικός της χώρος που χωρίς το φως ήταν απλά ένα μουντό δωμάτιο. Πλησίασε το παράθυρο,άνοιξε το παντζούρι ,τραβηξε την κουρτίνα και αμέσως φως εισέβαλε στο χώρο.Αυτό το φως που δεν επιτρέπει στο σκοτάδι να υπάρξει,αυτό το φως της άρεσε. Άφησε τα κλειδιά πάνω στο μεγάλο γυάλινο τραπέζι και έκλεισε την πόρτα.Τώρα το μόνο που ήθελε ήταν ένα γρήγορο μπάνιο μετά απο 3 ώρες πτήσης και απλά να κοιμηθεί. Όμως πρώτα έπρεπε να τηλεφωνήσει στη γραμματέα της στο γραφείο ώστε αύριο να έχει ότι χρειάζεται για την υπεράσπιση του πελάτη της.

Ελ: Βάσια η Έλενα είμαι,θέλω αύριο στο γραφείο όλες τις λεπτομέρειες για την υπόθεση του κ.Διαμαντόπουλου.

Βα: Είναι ήδη όλα έτοιμα Έλενα,σκέφτηκα οτι θα τα χρειαστείς.

Ελ: Πολύ καλά Βάσια.Αύριο επιστρέφω.

Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο ένα χασμουρητό ξέφυγε από το στόμα της όμοιο με ενός λιονταριού. Δεν της πήρε πολύ να ξεφορτωθεί να ρούχα της, να κάνει ένα μπάνιο και να συρθεί μέχρι το κρεβάτι. Έριξε στο στρώμα το καταπονημένο σώμα της και σε λίγα μόλις λεπτά είχε απόκοιμηθεί.

================

* Τα επόμενα κεφάλαια είναι μεγαλύτερα *