Ο δολοφόνος ή ο έρωτας σου

Κεφάλαιο 23

Η Έλενα σηκώθηκε νωρίς το πρωί, κατάφερε να κοιμηθεί μόνο λίγες ώρες χθες αλλά το σώμα της εξέπεμπε ζωντάνια. Σήμερα έπρεπε να τον αντιμετωπισει και όχι δεν ήταν έτοιμη για αυτό. Αντίθετα ήθελε να εξαφανιστεί, να μην μπορεί να την βρει αλλά κάτι της έλεγε πως ήταν αδύνατον. Ήταν νωρίς ακόμα για την δουλειά και ήθελε να κάνει κάτι να ξεχαστεί. Έβαλε τις φόρμες της και πήγε για τρέξιμο. Συνήθως πήγαινε μαζί του αλλά τώρα το μόνο που ήθελε ήταν να καθαρίσει το μυαλό της και να την χτυπήσει λίγο αέρας, μαζί του ήταν διαφορετικά. Έτρεχε και σκεφτόταν. Σκεφτόταν τι θα έκανε όταν τον έβλεπε. Νόμιζε ότι είχε το πλεονέκτημα, ότι αυτός δεν κατάλαβε την είσοδο στο σπίτι του. Έκανε λάθος όμως. Ο Στέφανος ήξερε και θα πήγαινε με τα νερά της. Σταμάτησε στο πάρκο και κοίταξε το παγκάκι στο οποίο καθοντουσαν άλλες φορές. Τώρα όμως καθόταν ένα ζευγάρι. Έμοιαζαν ευτυχισμένοι και η κοπέλα έμπλεκε τα δάχτυλα τους με ένα χαμόγελο στα χείλη της. Η οργή φούντωσε μέσα της σε αυτή την θέα. Πόσο γελοίο να τον άφησε να μπει στη ζωή της έτσι απλά επειδή δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο από εκείνη τη μέρα στο βιντεοκλάμπ. Κάπως έτσι ήταν όλα σχεδιασμένα για να τον εμπιστευτεί και τα κατάφερε. Γιατί όμως αυτήν? Γιατί όχι κάποια άλλη? Έδιωξε τα ερωτήματα από το μυαλό της και έτρεξε ξανά για το σπίτι. Ζοριζε τον εαυτό της ως εκεί και πάλευε να μην επιτρέψει να κυριαρχήσει ο φόβος έναντι της οργής. Μόνο έτσι μπορεί και να τα κατάφερνε. Διέσχισε τον διάδρομο για να φτάσει έξω από την πόρτα της αλλά μια φωνή την σταμάτησε.

Στ: Έλενα.

Το είχε αποφασίσει, ότι και να είχε καταλάβει δεν θα το παραδεχονταν μέχρι να του έδιναν εντολές. Θα συνέχιζε ότι έκανε.

Στ: Τώρα πας και για τρέξιμο χωρίς εμένα? Μπορούσες να μου πεις.

Εκείνη πάγωσε. Ο φόβος ήρθε στην επιφάνεια αλλά παρηγόρησε τον εαυτό της "Ηρέμησε Έλενα, δεν ξέρει ότι το έχεις καταλάβει".

Ελ: Νόμιζα ότι θα κοιμάσαι εξάλλου δεν ήταν απαραίτητο σε λίγο θα πάω στη δουλειά.

Η Αυτοκυριαρχία της την εξέπληξε. Ο τόνος της αν και έδειχνε αδιάφορος έκανε την καρδιά της να ραγιζει.

Στ: Μέχρι να πας στη δουλειά να περάσω να φάμε πρωινό?

Δεν μπόρεσε να του αρνηθεί. Άνοιξε την πόρτα και τον άφησε να περάσει, το χαμόγελο στο πρόσωπο του της υπενθυμιζε πόσο αληθινός φαίνεται αλλά πόσο ψεύτικος είναι. Του έριχνε διακριτικές ματιές ενώ έτρωγε και την καθησυχαζε το γεγονός ότι η συμπεριφορά του ήταν η ίδια δεν υπήρχαν αλλαγές που να μαρτυρούσαν το αντίθετο.