Ο δολοφόνος ή ο έρωτας σου

Κεφάλαιο 44

Ελ: Δεν θα πιστέψεις τι έγινε.

Μπήκε φουριοζα στο σπίτι παρατοντας τη τσάντα της στο καναπέ και στηρίχτηκε στον πάγκο της κουζίνας. Η Μαρίζα έβαζε το σιρόπι πάνω από το παγωτό της με απόλυτη μαεστρία που δεν σήκωσε ούτε το κεφάλι της.

Μα: Δεν ξέρω αλλά μόλις μας τελείωσε το παγωτό. Πετάξου να πάρεις που είσαι και ντυμένη.

Έκανε κάποια βήματα μέχρι το σαλόνι αλλά η Έλενα της έκλεισε το δρόμο και η ανησυχία της φαινόταν καθαρά.

Ελ: Ο Στέφανος κατηγορείται για φόνο και κλοπή.

Η Μαρίζα την κοίταξε δισπιστα και ζαρωσε τα φρύδια της.

Μα: Νομίζω ζω ένα ντεζαβου...

Ελ: Νομίζω το έχει η μοίρα μου...

Μα: Στην Ιταλία δεν είναι? Και μάλλον το έχει η μοίρα σου να αθωώνεις πρώην.

Ελ: Μπορεί να επικαλέστηκε την εθνικότητα του για να επιστρέψει...Δεν έχω ιδέα. Το χειρότερο είναι ότι δεν είναι αθώος αλλά αυτό έπρεπε να πω στον Αντώνη.

Μα: Είσαι τρελή!?

Ελ: Δεν υπήρχε περίπτωση να συμφωνήσει ο Αντώνης διαφορετικά και-

Μα: Εγώ θα τον άφηνα να μείνει στη φυλακή μετά από τόσα. Αυτό του αξίζει για να ξυπνήσει λίγο και αυτός και όλοι οι άλλοι.

Ελ: Το ξες ότι ο,τι και να έκανε δεν θα μπορούσα να τον αφήσω εκεί μέσα.

Μα: Αυτό είναι το πρόβλημα! Δεν θέλω να μάθω καν τι έκανε γιατί πάλι κατάφερε να σε μπλέξει!

Ελ: Μαρίζα ξες πως νιώθω.

Το τηλέφωνο άφησε την συζήτηση ως έχει. Το όνομα του Νίκου εμφανίστηκε στην οθόνη και αυτή το πάσαρε στη Μαρίζα.

Μα: Αυτός σου έλειπε τώρα. Σήκωσε το.

Πάτησε την αποδοχή της κλήσης και το έβαλε στο αυτί της.

Ελ: Έλα Νίκο.

Νι: Καλημέρα, ελπίζω να μην σε ξύπνησα.

Ελ: Άλλοι το έκαναν...

Νι: Τι συμβαίνει?

Ελ: Τίποτα ιδιαίτερο...Γιατί με πήρες?

Νι: Ήμουν για τρέξιμο και πέρασα από εκείνο το γωνιακό μαγαζί που συνηθιζαμε να πηγαίνουμε,ξες, όταν ήμασταν μαζί. Σκέφτηκα ότι αν δεν έχεις κάτι να κάνεις να πάμε για καφέ. Τι λες?

Ελ: Δεν είναι η καλύτερη στιγμή για κάτι τέτοιο.

Νι: Είσαι καλά?

Ελ: Το κατά δύναμη.

Νι: Θες να έρθω από εκεί?

Ακούγονταν ανήσυχος. Ενδιαφερόταν για αυτήν αλλά δεν ήταν το ίδιο πλέον. Η ιστορία τους είχε τελειώσει καιρό πριν απλά ήταν εκείνος που ακόμα ήλπιζε.

Ελ: Όχι Νίκο, θα είμαι μια χαρά.

Νι: Είσαι σίγουρη? Μπορείς να βασιστείς πάνω μου και το ξέρεις.

Ελ: Ναι απλά...Μην ανησυχείς. Είναι εδώ η Μαρίζα.

Νι: Εντάξει.

Κάθισε δίπλα στην Μαρίζα που άλλαζε τα κανάλια στην τηλεόραση και έτρωγε παγωτό. Κοίταξε την φίλη της που έμοιαζε απορροφημενη και ήλπιζε για μια συμβουλή ή έστω σφαλιαρα να συνέλθει.

Ελ: Τι κάνω τωρα?

Μα: Τι πάει να πει αυτό? Παίρνεις την Βασια και της λες ως συνήθως να βρει δύο τρία πραγματάκια.

Σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα πετάχτηκε και κάλεσε την Βασια. Είχε αποσυντονιστει τελείως και έχανε την οργάνωση της, πράγμα που δεν θα είχε καλή εξέλιξη.

Ελ: Βρες μου λεπτομέρειες για τις κατηγορίες και την κατάθεση που έδωσε ο Στέφανος. Αστες στο γραφείο μου θα τα τσεκάρω μόλις έρθω.

Βα: Ήρεμα κορίτσι μου. Επιστρέφεις?

Ελ: Ναι!...Όχι...Μόνο για λίγο.

Βα: Η Αγγελική βρήκε τα πάντα γιατί υποτίθεται ότι ο Ζήσης θα αναλάμβανε.

Ελ: Δεν ξέρω Βασια. Βρες τα και να τα έχω στο γραφείο μου όταν φτάσω.

Βα: Έγινε.

Δεν έκανε τον κόπο να μιλήσει στην Μαρίζα που από την στάση της και μόνο της είχε κάνει σαφές ότι δεν ήθελε να εμπλακεί σε παρόμοιες καταστάσεις ξανά. Την δικαιολογουσε. Αν μπορούσε να η ίδια θα έμενε απέξω. Αν μπορούσε. Ήταν όμως πάνω από τις δυνάμεις της και κάτι μέσα της την διαβεβαίωνε ότι άξιζε τον κόπο.

Όταν άνοιξαν οι πόρτες του ασανσέρ κατευθύνθηκε στο γραφείο της αδιαφορώντας για τα αδιάκριτα βλέμματα των συναδέλφων της. Προφανώς και την θεωρούσαν εκτός παιχνιδιού,θα άλλαζαν γνώμη σύντομα. Η Βασια δεν ήταν στο γραφείο της ως συνήθως αλλά όσα είχε ζητήσει τα είχε μπροστά της οπότε δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Βολευτηκε στην καρέκλα της και άνοιξε τον φάκελο μπροστά της. Όλα όσα είχε πει ο Στέφανος στους αστυνομικούς ήταν γραμμένα στα χαρτιά μπροστά της και όλα τόσο τέλεια διατυπωμενα, το τέλειο έγκλημα όπως θα έλεγε κανείς. Το μάτι της έπεσε σε ένα όνομα στο κάτω μέρος της σελίδας...

ELMA Paolino

Διάβασε αρκετές φορές το ίδιο όνομα και σταμάτησε στη λέξη που ήταν πιο δίπλα "μάρτυρες".