Ο δολοφόνος ή ο έρωτας σου

κεφάλαιο 10

Είχε θαμμένο το πρόσωπο της στην αγκαλιά του.Ποιος ξέρει πόση ώρα είχε περάσει, της άρεσε η ζεστασιά του. Αυτή την αρμονία χάλασαν οι πρώτες σταλες της βροχής που θα ακολουθούσε, την έκαναν να τραβηχτεί από την αγκαλιά του.
Ελ: Θα βρέξει. ..

Στ: Θες να φύγουμε?

Ελ: Γιατί εσύ όχι?

Στ: Ποτέ δεν με πείραξε η βροχή. Ανέβα.

Ανέβηκαν και πήραν το δρόμο για το σπίτι. Την πήγε μέχρι τη πόρτα της.

Στ: Ζητώ την επιείκεια του δικαστηρίου που σε αποσυντονησα τόσο από τη σημαντική υπόθεση σου.

Ελ: Μερικές φορές με κάνεις να πιστεύω ότι μόνο εγώ δουλεύω.

Στ: Δεν είναι αλήθεια. Και εγώ δουλεύω απλά δεν πιέζομαι τόσο όσο εσύ.

Ελ: Να φανταστώ ότι οι άνθρωποι σου σε βλέπουν σπάνια στο γραφείο.

Στ: Τώρα παίζεις άγρια Έλενα...

Ελ: Δε βλέπω να σε χαλάει...

Στ: Μα δε με χαλάει...Με φτιάχνει.
Τη πλησίασε και εκείνη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του φέρνοντας τον πιο κοντά. Τον φίλησε λιγότερο απαιτητικά αλλά με το ίδιο πάθος με πριν. Εκείνος έφερε τα χέρια του στη μέση της και την απομάκρυνε.

Στ: Νομίζω ξεχνάς που βρισκόμαστε...

Ελ: Καθόλου.

Στ: Που πήγε η διακριτικοτητα? Θες η κ. Παναγιώτα να μας πάρει μάτι ή θα ανοίξεις?
Είπε και κατέβασε τα χέρια στους γλουτούς.

Ελ: Μμμμ....σωστά θα ανοίξω τη πορτα .....αφού σου πω Καληνύχτα.

Στ: Αν συνεχίσεις έτσι δε θα είναι απαραίτητο.

Ελ : Καληνύχτα Στέφανε.
Είπε και για μια ακόμα φορά τον άφησε στο διάδρομο. Δε τον ενόχλησε. Του δίνει κίνητρο αφού ποτέ δεν του άρεσαν τα εύκολα. Ανέβηκε τις σκάλες για τον όροφο του και λίγο πριν ξεκλειδώσει.

ΚΠ: Στέφανε εσύ είσαι παιδί μου?

Στ: Ναι εγώ.

ΚΠ: Τρόμαξα...Πριν λίγο ήταν εδώ κάποιοι που βγήκαν από το σπίτι σου. Πόσο τρόμαξα δεν ξέρεις...

Στ: Ορίστε?

ΚΠ: Θα επερνα την αστυνομία αλλά μετά σκέφτηκα ότι ίσως τους εστειλες εσύ.

Στ: Ναι. ...Εγώ. ..

ΚΠ: Ναι αυτό σκέφτηκα. Και αν δε γίνομαι αδιακριτη-

Στ: Με συγχωρείτε...
Μπήκε στο δωμάτιο κοπανωντας τη πόρτα. Πέταξε το σακάκι στο καναπέ και πληκτρολογησε έναν αριθμό στο κινητό.