Ο δολοφόνος ή ο έρωτας σου

κεφάλαιο 16

Ο Νίκος δεν αθωώθηκε. Κρίθηκε ένοχος και καταδικαστηκε σε κάθειρξη 10 ετών, γλίτωσε την ισόβια μόνο και μόνο για το ψυχοσωματικο σοκ που φάνηκε ότι υπέστει. Της ήταν δύσκολο να βλέπει να του περνάνε χειροπέδες και εκείνη να τον κοιτάει ανήμπορη να αντιδράσει. Λίγο πριν περάσει τη μεγάλη ξύλινη πόρτα του δικαστηρίου πρόσεξε το γεμάτο απόγνωση ύφος του.
Ο Ζήσης επεφευγε να διασταυρωσει τα βλέμματα τους μέχρι που έφτασαν στο αυτοκίνητο του. Τότε μόνο της μίλησε.

Ζη: Κάναμε ό,τι μπορούσαμε Έλενα.

Ελ: Όχι ό,τι μπορούσαμε. Μόλις καταδικαστηκε ένας αθώος.

Ζη: Εξακολουθείς να τον υποστηρίζεις?
Ρώτησε αν και ήταν σίγουρος για την απάντηση.

Ελ: Είμαι σίγουρη-

Ζη: Αρκετά Έλενα. Ο δικαστής κρίνει ορθοτερα. Αν ήταν αθώος θα το είχα αποδείξει, αλλά δεν ήταν.

Εκείνη δεν θα το συνέχιζε. Ήταν ήδη απογοητευμενη και δεν ήθελε να μαλώσει και με τον συνάδελφο της. Σταύρωσε τα χέρια της και παρέμεινε σιωπηλή δίπλα του. Ούτε εκείνος θα το συνέχιζε. Οδήγησε μέχρι το σπίτι της όπου την άφησε και γύρισε στο γραφείο για να κλείσει την υπόθεση μια και καλή.

Ως συνήθως παράτησε τα τακούνια στο καθιστικό και έκανε έναν καφέ.
Βολευτηκε καλά καλά στον άνετο καναπέ και επεξεργαστηκε τα όσα είχαν διαδραματιστει. Το μυαλό της ταξίδευε σε αναμνήσεις που είχε μαζί του. Σε όμορφες στιγμές που θα είχε κάθε φυσιολογικό ζευγάρι. Σε ήσυχες βραδιές του χειμώνα δίπλα από το τζάκι . Σε οικογενειακες συγκεντρωσεις που την ακολουθούσε. Και όχι. Κανείς δεν τον ξέρει όπως αυτή. Κανείς δεν θα καταλάβει.
Ήθελε κάποιον να μιλήσει και η πρώτη σκέψη της ήταν η Μαρίζα.
Έπιασε το κινητό από τη τσέπη και της τηλεφώνησε. Δεν πήρε απάντηση. Της το έκλεισε και προφανώς ήταν ακόμα θυμωμένη που δεν απαντούσε το Σάββατο. Πέταξε το κινητό της στον απέναντι καναπέ και έσφιξε στην αγκαλιά της το μαξιλάρι που είχε δίπλα της. Θυμήθηκε τη μητέρα της. Έδειχνε παντα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στο Νίκο, θα ήθελε να μάθει τι έγινε στη δίκη. Τελικά τηλεφώνησε στη μητέρα της.

Χρ: Τι συνέβη?

Ελ: δεν μπορούσαμε να πείσουμε τους ενορκους. Του δώσανε 10 χρόνια.

Χρ: Το καημένο το παιδί. Ο Ζήσης τι είπε?

Ελ: Λέει πως είναι ένοχος. Με κούρασε όλο αυτό μαμά.

Χρ: Μην απογοητευεσαι αγάπη μου. Όλο και κάτι θα βρεις για να τον βοηθήσεις.

Όντως δεν θα σταματούσε εκεί. Θα έψαχνε να βρει περισσότερα. Θα έψαχνε να βρει αποδείξεις. Αλλά χρειαζόταν χρόνο για να βρει το κουράγιο να ανοίξει ξανά την υπόθεση.