Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada...
Herkese yeni bir bölümle merhaba güzellerim💓 Nasılsınız? Umarım çok iyisinizdirrrr
Okumaya başlamadan önce yıldıza basında yollarımız aydınlansın.
"YILDIZLAR GİBİ HEP PARLAYIN...☆"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ruhları birbirine öyle karışmıştı ki, birbirlerinden geri almak isteseler hangisinin kendilerine ait olduğunu anlamayacaklardı..."
||Victor Hugo
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Geçmişe özlem"
İnsanlar uyuduğunda acılarını dindirip kısa bir süreliğineunuttuğuiçinkendilerini uykuya bırakırlar. Uyusam belki geçer diye düşünürler. Evet, öyledir genelde. Uyuyunca dışdünyaya kendimizi kapatır, kısasüreliğine de olsa acımızı dindiririz. Bir zamanlar benim de düşüncem bu olduğu içingüniçinde sadece uyumak isterdim. Fakat zaman geçtikçeanladım ki artık uyuyunca da geçmiyordu...
Çünküartık kabuslar, sadece uyanıkkendeğil uyurken de peşimibırakmamayabaşlamıştı. Rahat bir uykuyu en son ne zaman çektiğimi hatırlamıyordum bile.
O kadar kötü bir hale gelmiştim ki uyumaya korkar olmuştum. Bu da sanırımhayatınbanaoynadığıbaşka bir oyundu. Kabullenmek zorunda kaldığım bir başkaoyun...
Peki uyuyunca da geçmiyorsa biz nasılyaşamaya devam edeceğiz?
Ben, bunu yıllardır kendime sorup duruyorum ama henüz bir cevap bulamadım. Sığınacak bir liman yoktu, kaçacak bir yer yoktu, yaralarımı saracak biri yoktu. Böyleyaşanır mıydı? Sanmıyorum.
