VAZGEÇİLMEZ - Bir Muter Gale Efsanesi

Bölüm 28

Okulun hangi günlerde olacağına kim karar veriyor?Ben vermiyorum.Eğer ben karar veriyor olsaydım bunu Darren'ın ölmek üzere olduğu, Valeria'nın duygusal modda sürekli ağladığı, Melissa'nın şüpheli bakışlarını üstüme çektiğim günlere koymazdım.Jason da bana küstü. Üstelik Rachel'da ortalarda görünmüyordu.Sanki hayat elindeki tüm kozları bana oynuyor gibiydi.Neyse ki ben bu işten yırtacak bir Blackand tecrübesine sahiptim.Bu işi profesyonellikle halletmeliydim.İşime duygularımı karıştırmamalıydım.Bir Blackand olmak da bunu gerektirirdi, zaten.Sanırım duygusal olarak bütün bu olanları bir saat için düşünmemek beni özgürleştirecekti.Ders saatlerinin beni özgürleştirmesi ne kadar da ironikti. Başıma birkaç bir şey daha gelse okulu bile sevmeye başlayacak gibiydim.Dertlerimi kesinlikle sona erdirmeliydim.Aksi halde kütüphaneye sonsuz üyelik hakkı bulunan ortalaması zirvede, inek bir Alex olabilirdim.Bunu isteseydim bazı derslerim için yapabilirdim. Ama bu, şu an ki ders için geçerli değildi.Girdiğim ders, benim bütün derslerim mükemmel olsa bile ortalamamı düşürecek tek dersti.Matematikti.İşin kötüsü, kendimi buna bile odaklamaya çalışıyordum.Elime kalemi almış, daha toplama çıkarmayı zor yaparken denklem çözüyordum, işte! Aslında bakıyorum da şu bilinmeyene Mute desek, şuna da Darren...İkisi iki farklı sayı.Darren'ı sola at, Mute'u sağa...Topla, böl, eşitle...Ah, Mute bir çıktı Darren 10!Demek ki Darren, Mute'un on katı.Bu bir işaret olabilir mi?Öyleyse savaşı biz kazanacağız.Yaşasın, matematik!Aman, Tanrım!Az önce ne dedim ben?Oturduğum yerden elimde kalemle matematiği övüyorum.Annem görse benimle gurur duyardı.Annemi tanımıyorum, ama...Herkes matematiği seven bir evlatla gurur duyar.O da duyardı herhalde...

Kağıttan uçağın saçımı sıyırmasıyla elimdeki kalemi bırakıp gerçek dünyaya döndüm.Kağıdı buruşturup bana fırlatanın kafasına atmak için döndüğümde kağıttaki siyah lekeleri fark ettim.Matematik problemi olmayan bazı yazılar.Kağıdı açıp ne yazdığını okumaya çalıştım.

Ucube olduğunu hep biliyordum, Alex.Ama şimdi bunu herkese kanıtlayabilirim.Eğer konuşmamı istemiyorsan saat öğlen birde tiyatro provası yaptığınız yerde...

Bu ne demekti, şimdi?Arkamı dönüp etrafıma baktım.Herkes oturmuş, matematik problemini çözmeye çalışıyordu.Hepsi gayet usluydu.Bunu bana kim atabilirdi ki?Acaba bunu yazan haklı mıydı?Bir şeylerin söylenmesi, bu durumu...Yani...Kurt olduğumu kanıtlayabilir miydi?Hayır...Asla...Çok saçma!Buna kimse inanmazdı.Hatta bunu söylemek bile birini deliler hastanesine tıkmaya yetebilirdi.Yine de kasabada bu kadar çok avcı varken dikkat çekmek gereksiz, aptalca bir hareketti.Ayrıca düşmanımı da bilmek isterdim.Bunun için ders çıkışı oraya gidecektim.Kim olduğunu görüp ne yapacağıma karar vermek için...

***

Amansız bekleyişim sonunda bitti.Düşmanlar gün yüzüne çıktı.Gerçekler kendini buram buram belli etti.Yılanlar gördükleri karşısında af dileyip çekildi.Çünkü asla ondan daha zehirli olamazlardı.Kırmızının tonları da isyan etti, tabii!Nasıl, bir ressam turuncuya kızıl diyebildi ki?Fazla edebi oldu ama kimin geldiğini anlamışsınızdır.Sınıfa baktığımda ortalarda görünmese de işte şimdi buradaydı.Kırmızının en büyük düşmanı Turuncu Kafa Lilly Morrison.

"Merhaba, Alex!En son görüşmemizin ardından bayağı geçti.Beni özlediğini biliyorum.Gel sarılalım(!)"

Yalandan açılan kollarını kısa süre sonra kapattı.

"Bunu yaparsam beni ısırmazsın değil mi?"

Kurt olmama mı laf etmişti?Bunu gerçekten anlayacak kadar beyni var mıydı, yani?

"Denemeni tavsiye ederdim ama üzgünüm.Çünkü sana ayıracak salisem bile yok!" dedim ukalaca.Onun zırvalıklarını dinleyecek değildim.Eğer dinlersem kendimden çok onu zararlı çıkarabilirdim.Kurt olduğum konusunda beni tehdit ettiğinde tüm aşamaları atlayıp dönüşmemden bahsediyorum...Bunun olmaması için kapıya yöneldiğimde önüme geçip beni itti.