VAZGEÇİLMEZ - Bir Muter Gale Efsanesi

Bölüm 37 - FİNAL

***

...ve final...Güzel bir maceranın daha sonuna geldik. Seri olarak düşündüğüm ve detaylıca yazdığım ilk hikayem. Aslında devam bölümleri var ama yayınlar mıyım, ne zaman yayınlarım bilemiyorum. Sizleri sevdiğimi unutmayın. Yeni hikayelerde, yeni bölümlerde görüşmek üzere... Şimdilik final diyelim ;)

***

Gözümü kısarak Darren'a baktım.Yarası henüz iyileşmeye başlamış yine de çok kapanmamış Valeria'ya sarılmıştı.Bunu yaparken de verdiği seçimin acısıyla yüzleşip sessizliğe gömülmüştü.Jason'ın sorusunu ben cevapladım.

"Mute, Aner'in derinliklerinde.O, artık yok!"

Jason şaşkınca, bizi süzdükten sonra onun öldüğünden emin olmak için diğerlerinin dikkatini çekmeden yavaşça yürüyüp başını suya doğru çıkardı.O, orada suyu izlemeyi sürdürdüğünde ben de kardeşine sarılmaya devam eden Darren'ın yanına ilerledim.Yanlarına gittiğimde sarılmayı bıraktılar.Valeria'nın koluna dokundum.

"Ne diyeceğimi, bilemiyorum.Sadece...Üzgünüm!"

Valeria dolmuş gözlerini suya doğru çevirdi.

"Tek istediğim Aner'in derinliklerinden bahsedeceksen bunu benim yanımda yapmaman.Her şeye rağmen ölen kardeşimdi.Biraz olsun saygı duy!"

Omzuma çarpıp gittiğinde onun peşinden gitmek istesem de yerinden yeni doğrulmaya başlamış Killer eliyle bana "dur" işareti yaptı.Onun arkasından kendi gitmek istemişti.Bu da beni Darren ve Jason'la yalnız bırakmak demekti.Tabii, Aner'in derinliklerindeki Mute'u saymazsak!

"Burası sığ bir suydu.Nasıl oldu da..."

Kardeşi ölmüş birine yaptığım ilk şeyin soru sormak olmasına kaç puan veriyorsunuz?Hem de o ağlamamaya çalışıp güçlü görünmeye çabalarken...Bu nasıl bir vicdan,Alex?Tamam, Mute'u sevmiyordum ama onun için üzülen birini seviyordum.O yüzden Valeria'nın da dediği gibi en azından üzülmesem bile üzülüyormuş gibi görünüp saygı duymalıydım.Darren yeşil gözlerini gözlerimle buluşturduğunda hatamı telafi etmeye çalıştım.

"Fantastik şeyler, değil mi?Saçma bir soruydu.Boş ver! Kardeşin için üzgünüm!"

Gözlerini kısıp havaya, yani tavandaki topraklara ve spotlara baktığında üzüntüyle karışmış duygu seliyle acısını benden çıkaracağını anlamıştım.Karşısında sağlam durmaya çalışıp birazdan söyleyeceklerini alttan almam gerektiğini düşündüm.Ama onun söyleyeceklerinin duygu selinden çok, mantıklı ve sert cümleler olabileceğini tahmin edememiştim.

"Sen hep, üzgünsün Alex!Eminim, kardeşim öldüğü için üzgünsündür.Eminim acım biraz dindikten sonra bana Jason'ı öptüğün için de üzgün olduğunu söyleyeceksin.Sonra başka bir hatanda yine özür dileyeceksin!Sonra yine...Yine...Ve yine!"

Kendimi savunma mekanizmam oldukça gelişmiş olsa da şu an büyük bir arıza çıkarmıştı ve kekelememe neden olmuştu.

"Be...Ben...Sa...De...Ce..."

Darren gözlerini üzerime düşürüp başını bana yaklaştırdı ve cümlemi tamamladı.

"Sen, sadece üzgünsün.Söyleyebileceğin başka bir şey yok!"

Tamam, yaptığım doğru bir şey değildi ama onu kızdırmak için yaptığımı biliyordu.Bu kadar üstüme gelmesi gerekmezdi.Gerçi o da beni kızdırmak için böyle bir şey yapsaydı ben de onun canına okurdum.Ama asıl mesele bu değildi.Asıl mesele ağlamak yerine acısını içine atıp dikkati başka olaylara çekmesiydi.Böylelikle başka şeye mesela öfkesine odaklanıp acısının geçmesini bekleyecekti.Ama o acı asla geçmeyecekti.Onun şu an ağlayıp kendini rahatlatmaya ihtiyacı vardı.Ruhunu hırpalamasına izin veremezdim.Omzundan onu itekleyip sorularımla karışık ona laflar soktum.