BEREN

Bölüm 29: DÖRDÜZ GÜNÜ

Kapkaranlık odada o sırtını yatağın başlığına yaslanmışken bende kucağındaki yastıkta yatıyordum. Parmakları saçlarımda gezinirken iyice mayışmıştım. Uykuya dalmamak için konuştum. "Neden yanımda değildin?"

"Hak etmiyorum."

"Buna sen karar veremezsin."

"Vermemiş gibi mi duruyorum?"

"Beni üzdün."

"Çok kez."

"Devam ediyorsun."

"Devam ediyorum."

"Uzak kalmanın iyi olacağını mı düşündün?"

"Öyle zaten."

"O zaman aptal ya da körsün."

"İlkini tercih ederim."

"Yapma."

"Zorlama."

"Bunların beni mahvedeceğini biliyorsun."

"Yanında kalırsam bu son olmayacak."

"Hayır sensiz yapamam."

"İyi ilerliyorsun."

"Gitmekten vazgeç."

"Gideceğimi söylemedim."

"Sence sadece söylediğinde mi anlıyorum seni?"

"Cevabını bildiğin sorular sorma."

"Gitme."

"Gitmeyeceğim."

"Yalan söylüyorsun."

"Her zaman."

"Şimdi ben uyuyacağım ama uyandığımda yanımda ol."

"Beren..."

"Yapma Beran. İki yıldan sonra tekrar yapamam."

Kucağından yavaşça kalkarken dolan gözlerimi karanlıkta göremeyeceği için silmekle uğraşmadım. Yüzünü ezbere bildiğimden bir elim yanağına çıkarken titreyen dudaklarıma da diğer elimi bastırdım. Ağladığımı anlamasını istemiyordum.

"Çürük vişnem beni yanında mı istiyormuş?" Göremiyordum ama sırıttığına yemin edebilirdim.

Ağlamamın duracağını sanmıştım ama elimi ağzımdan çektiğim gibi hıçkırığın odada yankılanması bir olmuştu.

"Beren..." sesinin nadir ciddi çıktığı bir andı. Beni göğsüne çektiğinde bir kereliğine olmadığını anladığım hıçkırıklarım konuşmamı engelledi.

"Beni affetmeni isteyemem."

"İste!" Öfkeyle doğrulmaya çalışırken bir elini boynuma koyarak beni göğsüne bastırdığında yumruk olan elimi göğsüne vurdum.

"Yapamam! Kendimi affedememişken yapamam! İki yıl için kendimi affedemiyorum anlasana! Senin güvenliğinden emin olduğumu sanmıştım... yanılmışım..."

"Affedeceksin! Hiçbirimizin suçu değildi bu!"

"Olmaz! Hayatımda ilk defa yanıldım ve senin hayatın üzerineydi bu... benden bunu isteme."

Biliyordum. Bunu aşamadığını zaten biliyordum. Belki bir umut diye düşünmüştüm. Belki bir umut arkasına bakmaz...

Onun göğsüne yaslıyken alnıma düşen damlayla duraksadım.