anajo 안아줘 (آ.ناجو)

پارت56_فویوکو پرده پنجم

ژاک : هی، ب نظر میاد خیلی  درد داشته باشه

تاکومی از بررسی زخم پهلوش دست کشید.

تاکومی: درد؟... نمیدونم چند سال بود فراموشش کرده بودم... تا زمانی که این جونور موذی چاقوشو توی پهلوم فرو کرد.

ژاک : می‌خوام بگم متاسفم، اما از اونجایی که به نظر میاد حقته، میتونم بپرسم اینجا چه خبره؟ فویوکو، حالت خوبه؟

تاکومی پوزخندی زد.

فویوکو : احمق، تو به فکر خودت باش، این حرومی حتی جرأت نداره یه خط نازک رو تنم بکشه.

تاکومی با عصبانیت فریاد زد.

تاکومی : اجازه نداره.... وگرنه خوب جرأتش رو دارم، البته، تا چند دقیقه دیگه اجازه اش هم صادر میشه.

چند قدم از ژاک دور شد، به سمت مخالف ژاک رفت، از دید ژاک خارج شد.

تاکومی: اون وقت تیکه پاره ات میکنم فویوکو... جوری ک جنازه ات هم نشناسن، هرچند، بعد از گورو، هیچ حروم زاده ای دنبالت نمیگرده. خوشحالم که خود واقعیت رو نشون دادی، دیر تر از انتظارم بود، ولی خب...

ژاک کمی تقلا کرد، پاهاش خواب رفته بود و دستهاش رو حس نمی‌کرد، خب حالا تقریبا میدونست پسر جوون کی هست، نمیدونست کجاست، یادش نمیومد چطور به اینجا اومده، حتما تا الان جیمین متوجه نبودش شده بود و بقیه... امیدوار بود. دنبالش بگردن، نمیدونست ساعت چنده.

فویوکو : تاکومی... تاکومی بیچاره... میدونی به محض باز شدن دستام چیکار میکنم؟

تاکومی خندید. خنده اش بلند و بلند تر شد... چیزی شبیه به قهقه... باعث شد فویوکو اخمی کنه، ژاک از تکون دادن دست و پا دست کشید.

فویوکو : روی همین صندلی میشونمت، دخلتو میارم و ميندازمت توی گوری که گورو رو وادار به کندش کردم...

خنده تاکومی قطع شد، به یکباره چند ثانیه سکوت.

فویوکو: فک کردی بعد از خراب کردن من، جام رو میگیری؟

صدای قدم اول و دوم و سوم تاکومی توی سالن پیچید، دیگه صدای پَرّه های هواکش، عادی شده بود، ژاک به مکالمه ی فویوکو و تاکومی گوش می‌کرد. توی دلش دعا می‌کرد جیمین متوجه شه به اختیار خودش خونه رو ترک نکرده، از اینکه شب ها مشغول خوشگذرونی شبونه بود، پشیمون شده بود، کاش هوسوک می‌فهمید نبودش ربطی به کلاب گردی هاش نداره... کاش میفهمیدن نبودش از روی روتین نیست.