Renata | Aslaz

39: PMS

  Asi onu kolundan tutmuş, tişörtünü sıyırırken Alaz sırıtarak onu izliyordu.

"Asi?"

"Ne?"

"Dün sana mesir macunu falan mı yedirdiler?" Asi ona ters bir bakış atınca güldü. "Hayır yani, şikayet ettiğimden değil de..."

"İzi arıyorum."

"Ne izi?"

"Kolunda benim ısırık izlerim duruyormuş ya." Asi yapmacık bir tavırla gülümsedi. "Onları."

"Haa." Alaz kucağından kalkmaya çalışınca Asi ellerini göğsüne bastırıp tekrar bacaklarının üstüne yatmasını sağladı. "Şimdi şöyle oldu-"

"Ne olduğunu ben söyleyeyim. Sen Yaman'a Asi benimle birlikte mesajı vermek istedin." Alaz'ın yanakları kızarmaya başlayınca Asi gözlerini devirdi. "Köpek olsaydık üstüme işerdin herhalde."

"Sen bana bakınca insan değil köpek görüyorsun bence. Bu kadar köpek metaforunun başka bir açıklaması olamaz."

Asi gülüp alnına vurdu. "Planın ne kadar aptalca olsa da, başarılıydı. Tebrik ederim."

"Kızmadın mı?"

"Neye? Resmen tüm arkadaşlarımızın önünde Biz sert severiz iması yapmana mı, yoksa Yaman'la girdiğin saçma sidik yarışına mı?"

"Bu konuşmanın sonu bana tuvalet eğimi vermenle bitecekmiş gibi-" Asi bu sefer de koluna vurunca pes edip dudaklarını büzerek "Yaman'ı kıskandım, evet." diye itiraf etti.

"Neyini kıskandın?"

Asi'nin sesi o kadar anlayışlı çıkmıştı ki Alaz ona bakarak konuşursa çocuk gibi ağlamaya başlayacağından korkarak gözlerini kucağındaki ellerine kilitleyerek konuşmaya başladı.

"Önceki hayatımda senin cenazene geldi demiştim ya?"

"Hı hı."

"İşte orada üçlü cadı grubuyla konuşurken "Belki lisedeki o talihsiz olay yaşanmamış olsaydı, Asi'yle ben evlenmiş olurdum. O zaman da başına bunların hiçbiri gelmezdi." demişti. Biliyorsun." Asi başını okşamaya başlayınca rahatlayıp gözlerini kapattı. "Yaman'la tanıştığımızdan beri onu ne zaman görsem cenazede söyledikleri aklıma geliyor."

Sevgilisi biraz sessiz kaldıktan sonra "Bence," dedi. "Yaman sadece bana yaptıklarından dolayı pişman olduğu için öyle söyledi."

"Asi-"

"Bir düşün. Lisede Sude haricinde benimle en yakın olan kişi Yaman'dı, sonra beni yazmadığım bir mektup yüzünden herkesin ortasında azarladı ve bir daha hiç konuşmadık. Önceki hayatımda ben ölene kadar hiç karşılaşmamıştık da - o yüzden attığı maillerden bana hiç bahsedemedi, bende onları hiç okumadım. Yani benden özür dileyip vicdanını rahatlatma şansı hiç olmadı." İç çekti. "Bana yaptıkları o yaşına kadar içine dert olmuş olmalı. Onun hiç tanımadığı bir adamla evlendim ve o da beni öldürdü. Yaman vicdan azabı çektiğinden öyle konuşmuştur. Yoksa kimin lise aşkı o kadar uzun sürer ki?" Alaz gözlerini açınca ona gülümsedi. "Gerçekten benimle evlenmek istemiyordu yani, başıma gelenlerin suçlusu olarak kendini gördüğü için öyle konuşmuştur."

Alaz yutkundu. "Neden suçlusu o olsun ki?"

"Sen de benim ölümümden kendini sorumlu tutmadın mı?" Asi omuz silkti. "Yaman da neleri farklı yapabileceğini düşünmüştür, aklına da gele gele benimle evlenmiş olmak gelmiş. Salak işte." Güldü. "İkinizin de her soruna bulduğunuz çözümün evlilik olması harika gerçekten. Halbuki evlilik düşündüğünüzün tam tersi olan bir şey."