𝗜𝗡𝗨𝗥𝗘 | عادت

𝐩𝐭:𝟐𝟕"خوب میشم"

دو ساعت اخیر رو که از اتاق سونهی بیرون اومده بود تنها به پیشنهاد باک هیون فکر میکرد.
حالا اونقدر حال سونهی براش مهم بود که نتونه درست و غلط رو تشخیص بده ، فقط میخواست از این حال درش بیاره.

خیلی سال بود که تنهایی مثل یک قفس دورش رو گرفته بود ، قفسی که نه اجازه میداد کسی واردش بشه و نه اجازه میداد خودش از اونجا خارج بشه.

اما الان اون دختری که با خودش به اون قفس برده بود ، برگشته بود و داشت تک تک میله های اون قفس رو از هم باز میکرد.
اینبار نه تنها در برابرش مقاومت نکرده بود بلکه اجازه داد بود اون میله هارو از وجودش دربیاره و ازادش کنه تا بار دیگه تو قفس وجود خود سونهی زندانی بشه.
هیچ قید و بندی جز اون انقدر بهش حس ازادی و رهایی نمیداد.

دلش میخواست برای بدست اوردن اون سونهی تلاش کنه.
ساعت رو نگاه کرد از ظهر گذشته بود و داشت دیر میشد. باید از خودخواهی دست میکشید چون خودخواهی اون فقط میتونست حال سونهی رو بدتر کنه.

وارد اتاقش شد ، به چشمهای گود رقته و صورت رنگ پریده اش نگاه کرد و بار دیگه برای گرفتن این تصمیم مصمم شد.

جونگکوک:"لباس بپوش ، باید بریم بیرون"

سونهی:"میدونی که حوصله ندارم"

لباس هاش رو از توی کمد بیرون اورد و روی پاش ریخت:"زودباش"

سونهی:"برشون دار ، نمیام"

جلو رفت و گوشه لباسشو کشید:"در میاری یا نه؟"

لباسشو از دست جونگکوک کشید:"خیلی خوب"

بعد از نیم ساعت در حالی که توی ماشین نشسته بود روبه جونگکوک پشت فرمان پرسید:"کجا میریم؟"

جونگکوک:"دکتر"

سونهی:"دکتر؟من مریض نیستم"

جونگکوک:"اره ، نیستی"

جلوی ساختمان بزرگی که سر درش آسایشگاه CI نوشته شده بود ایستاد ، هرچند برای گرفتن ادرسش از باک هیون ساعت ها با خودش کلنجار رفته بود.

سونهی با کنجکاوی بهش خیره شد:"منو اوردی آسایشگاه؟"

جونگکوک:"مگه نگفتی مریض نیستی؟پس بیمارستان نمیتونم ببرمت"

روش رو برگردوند:"من پیاده نمیشم"

جونگکوک:"بخاطر خودت اوردمت اینجا"

میدونست دل نازک شده اما اشک هایی که الان داشت توی چشمش میجوشید رو بی دلیل نمیدونست:"خسته شدی؟تو فقط یک شب با من بیدار بودی .. اونی که باید خسته بشه منم نه تو!"

جونگکوک:"من خسته نشدم .. من هیچوقت از تو خسته نشدم ... اوردمت که فقط وقتی صبح ها میام تو اتاقت چشمای قرمزتو خیره به سقف نبینم"