I'm watching the rain as it pours heavily outside. The sky rumble with the sound of thunder. Nandito ako sa loob ng kuwarto ko, nagpapalipas oras.
I took the opportunity para makapag-isip ng mga bagay-bagay na nangyayari.
I'm a married woman for almost a year now. I got married because I was arranged. Nakilala ko lang siya when my parents introduced me to her.
Yes, I'm married to a woman. Her name is Mikha. She's nice and gentlewoman. Hindi naman kami masyadong nag-uusap. Wala kaming masyadong interaction kahit nakatira kami sa iisang bahay.
She's a quiet person. She always look serious and hindi palangiti. Despite her cold and stoic aura, she's a nice person. Very considerate.
Minsan lang kami magsabay kumain kasi lagi siyang maagang umaalis papuntang sa company nila.
Ako lang madalas naiiwan dito sa bahay. Minsan pumupunta ako sa hospital na pagmamay-ari ng family ko para hindi naman ako mabored. I'm a pediatrician.
Kahit day off naming dalawa ni Mikha, we spent our days sa loob ng bahay. Walang date or kahit na anong ganap sa buhay namin.
How do I feel about it? Hindi ko rin alam. Nasanay na ako sa ganitong set up namin to the point na hindi na ako masyadong nag-eexpect ng bago.
I heard someone knocks on my door. Napatingin ako sa may pintuan and unti-unti itong bumukas. I saw Mikha standing there holding the doorknob.
"Can I come in?" Tanong niya. Tumango naman ako kaya pumasok na siya ng tuluyan.
She started to fidget her fingers which made me smile. I know she wants to say something pero hindi niya sure kung pano sasabihin. She always does that when she's thinking too much.
"What is it Mikha?" I asked gently para hindi na siya kabahan. She looked at me softly and form a thin smile on her lips.
"I'm just wondering.. if okay lang sayo.. you know it's raining outside right? Ayain sana kita if gusto mong maligo sa ulan?" She scratched her nape a little and it made her look so adorable being shy and all.
She always looks confident about everything but this soft side of her ay bihira ko lang makita.
"Baka lamigin tayo." Sagot ko.
"Saglit lang tayo, promise. Parang ang peaceful kasi ng ulan. I know there's thunder but I still find it beautiful."
Napangiti na ako ng sobra kasi para siyang batang nag-eexplain. She looks at me with anticipation.
"Okay." Sagot ko that made her eyes lit up. Ngumiti naman siya with pure excitement.
"Okay? Okay!" She jumped a little and keep nodding her head tapos masayang tumakbo palabas ng kuwarto.
Napa-iling na lang ako dahil sa kanya. Sumunod ako at I saw her outside our house while her eyes are closed. Nakatingala siya habang pinapakiramdaman niya yung ulan pumapatak sa mukha niya.
"Are you that happy?" Tanong ko sa kanya habang pinapanood siya. Dumilat siya sabay takbo papunta sakin. Kinuha niya yung kamay ko at ngayon nababasa narin ako ng ulan.
"Thank you." Sabi niya. Magkahawak parin ang mga kamay namin. Bigla niya akong hinatak papunta sa may kalsada. Wala namang masyadong dumadaang sasakyan dito sa subdivision namin lalo na ngayon at malakas ang ulan.
"Let's dance." Hindi na ako nakapagreact kasi nilagay niya yung mga kamay ko sa batok niya at yung kanya naman sa waist ko.
We're slow dancing under the rain and I swear, it's one of the most romantic things I felt.
