Twilight - Chanmin / Omegaverse

▪️30

Sen ağlamaaaa
Dayanaamaaaam
Ağlama göz bebeğiiim sana kıyamaaaaam
Al yüreğiiiiim seniiin olsuuuuun
Yüreğim bende kalırsaaaa yaşayaaaamaaaaam

Tadında bir bölüm

-

Seungmin~

Her şeyin üst üste geldiği ve altından kalkamadığınız oldu mu? Bana hep olmuştur fakat ben bu olayları kaldırabilecek kadar kendime güvenirim. Bugün yaşananlar dışında hiç bu hale gelmemiştim. Hastane koridorunda kendimi tutamayı dizlerim üzerine düşmüştüm. Gözlerimden akan yaşların sebebi yorgunluğum, bitkinliğim ve şuan ameliyatta olan annemdi.

Bu sabah deltayla kahvaltı yaparken telefonun çalmıştı. 'Kim Seungmin?' annemin bir kaza geçirdiğini ve acil ameliyata alınması gerektiğini söyledi. Ne yapacağımı bilemeyerek ceketimi alıp çıkmıştım. Delta arkamdan gelip bana olanları sormuştu. Zorlukla konuşmuş ama en sonunda birlikte araca binmiştik. Ailemin yaşadığı ev uzaktı, bu sebeple hastanenin de yolu bir saat sürüyordu. Delta benim bu halime gördükçe daha hızlı ulaştırmaya çalışıyordu bizi.

En sonunda hastaneye varmıştık. Danışmaya annemin adını verdiğimde olduğu odayı ve katı söyleyip göndermişti bizi. Küçük bir çocuk gibi koşarak odayı bulmuştum. Burası yoğun bakım odasıydı. Kapısındaki koltuklarda oturan düşünceli babamı görünce kendimi tutamamıştım. Bir saattir akmayan göz yaşlarım annemin camın arkasındaki halini görünce akmaya başlamıştı.

Dizlerim sertçe yere çarpacakken delta beni yavaşlatmıştı. Benim gibi diz çökerek bana sarılmıştı. Daha çok ağlamaya başlamıştım o an...

"Ağlama... Annen iyi olacak inanıyorum..."

Deltanın kulağıma fısıldamasıyla sakinleşmeye başlıyordum. Kafamı göğsünden kaldırıp ona baktığımda, ellerini yanaklarıma koyarak göz yaşlarımı sildi. Kızarmış gözlerim, titreyen dudaklarımla resmen zavallıca görünüyordum.

Üstümdeki ince ve delta ile takım olduğu çok belli olan geceliklerim ile üşüyordum. Dudaklarımın diğer bir titreme sebebi de oydu. Deltanın yanağımdaki elini tutup yavaşça kendimden uzaklaştırırken babama çevirdim başımı. Beni izlerken gözleri dolmuştu.

Kronik rahatsızlığı olan babamı endişelendirmemek için gözlerimi silip ayaklandım zorlanarak. Onun yanına gidip koltuğa bıraktım kendimi. Zorlukla gülümsedim.

"Annem iyi olacak, üzülme"

Dağ gibi adam gözümün önünde yaş akıtmaya başladığında kendimi zor tutmuştum. Omzuna elimi koyarak sıvazlamak geldi sadece elimden. Bu sırada ameliyathanenin kapısının sesini duyunca ayaklandık. Çıkan doktora hep bir ağızdan sorular soruyorduk. Doktor bizi sakinleştirerek konuştu.

"Kafasından aldığı darbe beyninde hasara yol açmış. Bu sebeple... Bayan Kim bitkisel hayata girdi. Sadece makineye bağlıyken yaşayabilir"

Kalbimin en derinliklerinde parçalanmış bir şeyler hissetmiştim. Babam için soğuk kanlı kalmam gerekse de fazla başaramamıştım. Ağlamaya tekrardan başladığımda doktor aramızdan çıkıp gitmişti. Delta kolunu omzuma atarak beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Bay Kim iyi misini-"

Babamın kalbini tutarak yalpalayışı ile ağlamayı kesip onun kolundan tutmuştum. Delta onu koltuğa oturttuğunda ben de yanına oturdum.

Ben gerçekten bitmiş hissediyordum. Annem benim en değerlimdi. Ona veda bile edemeden elimden kayıp gitmişti...

-



Merhabalar

Siz hikayeyi çok beğeniyorsunuz diye uzatma çabasındayım

İlginiz için teşekkürler

Diğer bölümde görüşelim

💜💜💜