Is it my fault?

36 - please don't forget me

Robbie's pov

Vandaag is het zover. De dag dat we officieel afscheid moeten nemen van Floor. Maar voor geen van ons vijf zal dat echt lukken. Deze week hangt er een zware, sombere sfeer over ons huis. Het zou al bijzonder zijn als Matthy zijn kamer uitkomt of Raoul iets klaar zou maken om te eten.

Niemand van ons lijkt echt te bevatten dat haar kamer dat kleine zolderkamertje nu leeg is. En dat het nooit meer gevuld zal worden door haar aanwezigheid. Haar warmte. Haar liefde. Het is stil en leeg.

Ik vraag me af wie van ons als eerste de moed zal hebben om die kamer weer binnen te gaan. Of wanneer dat zal zijn. Voor nu voelt het alsof haar kamer verboden terrein is, een heilige plek waar we niet mogen komen. Niet omdat iemand dat zegt, maar omdat het zo voelt. Alsof haar afwezigheid nog te vers is, te groot om te negeren.

Maar goed, nu is het tijd om deze begrafenis tot een goed einde te brengen. Om Floor de eer te geven die ze verdient, zelfs nu ze er niet meer is. Om haar te laten voelen op de een of andere manier hoe belangrijk ze was en altijd zal blijven.

Nu krijgt ze alle aandacht, terwijl ik me blijf afvragen of ik haar niet meer aandacht had moeten geven toen ze er nog was. Misschien had het verschil gemaakt. Misschien was ze er dan nog. Ik mag dat niet denken dat heeft floor heel duidelijk gemaakt in haar brieven. Maar nu weet ik dat je je tijd niet moet verspillen met misschien. Dus hier staan we. Geen misschien meer. Geen tijd meer. Alleen nog vandaag.

We lopen naar binnen. Ik voorop, de anderen achter mij. Het voelt gek. Heel gek. Het besef dat we hier zijn, voor haar, is overweldigend.

We zijn een tijdje verder in de dienst en het is tijd voor mijn tekst. Van ons vijf ben ik de enige die wat gaat zeggen. We hebben het samen geschreven, maar ik ga het voordragen. Waarom ik? Dat hebben de jongens unaniem besloten. Maar zo erg vind ik het nog niet, zolang ik maar niet dichtsla.

Ik loop naar voren, mijn A4'tje in de hand. Ik zie haar moeder zitten. Naast haar zit haar vent. Bro ik hoop echt dat er ooit een bom op haar hoofd ga vallen teef.

Ik leg mijn brief op het altaar. Ik kijk rond. Familie, een paar vrienden van school... Oke, dit wordt lastig. Ik voel mijn keel al dichtknijpen. Diep ademhalen, Rob. Kom op.

Floortje,

Dit is een van die momenten waarin ik niet weet hoe ik moet beginnen, dus ik ga het gewoon doen. En geloof me, als je me dit zou zien doen, zou je waarschijnlijk een van je typische sarcastische opmerkingen maken over hoe "onhandig" ik ben. Maar goed, ik ga mijn best doen.. voor jou...

Je worstelde met zoveel dingen. De momenten dat je worstelde met je drugsprobleem, de periodes waarin je jezelf niet meer zag zitten, je eetstoornis... Ik weet dat het voor jou vaak moeilijk was om te praten over wat er echt in je om ging, en ik heb zoveel van die momenten gemist. Maar ik wil je toch vertellen dat ik altijd van je hield, hoe ver jij van jezelf verwijderd raakte. Je verdient zoveel meer dan wat je jezelf gaf. Je had zoveel liefde en talent, en toch voelde je vaak dat je vast zat in een cirkel die maar niet leek te breken.

Die video's met ons... je deed alsof je dat geweldig vond, maar ik weet heus wel dat je soms gewoon zat te wachten tot we klaar waren zodat je weer met een deken en Netflix kon verdwijnen. Maar je deed mee, en je gaf altijd net dat beetje extra. Of het nu een droge opmerking was of dat je ons allemaal liet lachen om dingen die eigenlijk helemaal niet grappig waren. Hoe je dat deed, geen idee, maar het werkte.

Floor, ik weet dat je niet altijd in jezelf geloofde, maar ik geloofde in jou. Ik weet dat je zoveel meer was dan de dingen waar je mee worstelde. En hoewel het nu te laat is om dat te zeggen, wil ik dat je weet dat je nooit alleen was.

Anyways zoals jij altijd zei tegen mij, ik zal wel tegen de TV blijven schreeuwen tijdens PSV-wedstrijden, zoals we dat samen deden. Het voelt stom zonder jou, maar ergens denk ik dat je nog steeds meeschreeuwt, daarboven, terwijl je met je ogen rolt en zegt: "Rob, ze gaan toch weer verliezen, wat maakt het uit?"

Ik mis je, Flootje. Maar ik weet dat je ergens een kamer aan het vullen bent met jouw liefde, chaos en humor en waarschijnlijk net zo eigenwijs als altijd.

Met veel liefde,

Rob

De jongens kijken mij trots aan. Ik voel mij ook trots. Trots dat ik dit heb mogen zeggen over haar. Mijn Floortje.

Ik ga weer zitten naast de jongens. Niemand zegt iets, maar dat hoeft ook niet. De stilte tussen ons voelt niet ongemakkelijk het voelt...goed. Een soort gezamenlijk verdriet dat zonder woorden duidelijk is. Koen knikt naar me, alsof hij wil zeggen: Goed gedaan, maat. Matthy slaat een hand op mijn schouder, snel en stevig. Raoul zit met zijn hoofd naar beneden, maar ik zie hem glimlachen. Een klein glimlachje, vol pijn, maar ook vol trots.

De pastoor praat verder, maar ik hoor het niet echt. Mijn gedachten dwalen af naar Floor. Haar sarcastische opmerkingen, haar stomme dansjes in de keuken, hoe ze altijd net iets te hard lachte om haar eigen grappen. Het voelt onwerkelijk dat dat allemaal herinneringen zijn nu.

"Rob, goed gedaan, man," fluistert Milo plotseling. Ik knik, want meer krijg ik niet uit mijn keel. De jongens en ik blijven zitten, samen. Tot het einde. Voor Floor. Altijd voor Floor.

surprise nog een deel. Ja sorry ik kon het niet laten. Ik was zo een beetje aan het experimenteren en ik vond dit nog te goed om niet te plaatsen maar dus dit is nu echt het laatste deel :(