"ආත්ම.."
නිර්වාන්ගේ කාමරේ ඉඳන් පේන චිරාත්ගේ කාමරේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා හැර චිරාත් මේ දවස් ගානටම කතා කලේ නැති තරම්..
"කන්න යමු ආත්ම.. දැන් හොඳටම රෑ වෙලා.."
"මේක හීනයක් නේද සුදු අයියේ..? මට කියන්න මේක හීනයක් කියලා.."
චිරාත් මේ දවස් ගානටම මෙහෙම අහපු සියවෙනි වතාව..
"මට මොනවත්ම එපා.. කිසිම දෙයක් එපා.. අම්මවයි අප්පච්චිවයි ගෙනත් දෙන්න සුදු අයියේ.. ම..මට..මට.." කටහඬ බිදිලා යද්දී චිරාත් කලේ බැල්කනි එකේ වැට දිගේ රූටලා ගිහින් බිම ඉඳගත්ත එක..
"ඔයාට අඬන්නවත් එපා කියන්නේ කොහොමද ආත්ම මම..? මම මොනවද ඔයාට කියන්නේ..?"
කඩන් වැටෙන්න පුළුවන් උපරිමේටම කඩන් වැටිලා ඉන්න චිරාත් දිහා බලාගෙන ඒ වෙනුවෙන් මොනවත්ම කරගන්න බැරුව ඉන්න නිර්වාන්ට චිරාත් වෙනුවෙන් මොනවා කියන්නදවත් හිතාගන්න බැහැ..
හිත හදන්නද..? කොහොමද..? මොනවා කියලද..?
චිරාත්ගේ ඇස් ඉස්සරහම ඒ නැති වෙලා ගියේ එයාගේ අම්මයි, අප්පච්චියි.. ඊට තප්පර ගානකට කලින් පුදුම සතුටින් කෑ ගගහ හිටපු එයාගේ මුළු පවුලේම දෛවය වෙනස් වෙන්න තප්පරයක්වත් ගියේ නැහැ..
ඉතින් ඒ වෙනුවෙන් මොනවා කියලද චිරාත්ගේ හිත හදන්නේ..?
හිතන්න එපා කියන්නද..? ඒක මොන විහිලුවක්ද..? හිතන්න එපා..?
"ම..මට දැන් මහන්සි සුදු අයියේ.. හිතලා හිතලම මට මහන්සි.. ඔයාට බරක් වෙලාම මට මහන්සි.. මම මොනවද කරන්න ඕන..? කිසිම දෙයක් තේරෙන්නේ නැහැ මට.."
"එන්න.. ඔතන ඉන්න එපා ආත්ම.. සීතලයි ඔතන.. කෝ.. එන්න.."
චිරාත් ගාවට ගියත් ඉඳගෙන ඉන්න තැනින් නැගිටින්න චිරාත්ට ඕන වුනේ නැහැ.. ඉතින් නිර්වාන් එතන බිම ඉඳගෙන බැල්කනි එකේ වැටට හේත්තු වුනා..
සෑහෙන වෙලාවක් දණහිස අස්සේ ඔලුව ඔබාගෙන හිටපු චිරාත් සැනසීම හොයන්න වගේ නිර්වාන්ගේ උකුලට බර වුනේ නිර්වාන්ගේ ෂර්ට් එක අස්සෙන් අත දාලා ඒ ඉණ අතට මිරිකගෙනමයි..
