අද දවසම නිර්වාන්ගේ හිතට සැනසීමක් තිබුනේ නැහැ.. චිරාත් ගිය වෙලේ ඉඳන් කෝල් එකක් ඇවිල්ලද කියලා බලන සිය වෙනි වතාව මේ.. හවස චිරාත් එක්ක කතා කලත් හිතට සැනසීමක් නැහැ..
"තව ටිකක් ඉඳලම කරනවා.." ආදිත්‍යත් ගෙදර නැති එකේ නිර්වාන් පාඩම් කර කර හිටපු මේසෙන් නැගිට්ටේ එයාටම කියාගෙන..
ආත්ම.. ඔයාව මට අයිති මෙච්චර දුරකට විතරද..? ජානකී අම්මා ඔයාව මට දෙයිද ආත්ම..? මම එච්චර පිං කරලා ඇතිද..?
බැල්කනි එකට ගිහින් එතනට පේන චිරාත්ගේ කාමරේ දිහා බලාගෙන නිර්වාන් දහසක් දේ හිතනවා..
මන් එච්චර වාසනාවන්ත නැහැ ආත්ම.. මගේ ජිවිතේ ලැබීම් නැහැ.. තිබුනෙම අහිමි වීම්.. ඔයා මගේ දරුණුම අහිමිවීම වෙයිද ආත්ම..? මට දරාගන්නම බැරි අහිමිවීම වෙයිද..? දරාගන්නවත් මම ජිවත් වෙලා ඉඳීවිද..? දැන් හිතද්දීත් මගේ පපුව රිදෙනවා ආත්ම.. මම ඔයාගේ පපුව අල්ලපු අන්තිම දවස අද වෙයිද..? ඔයාව මගෙන් සදහටම උදුරගනිවිද..?
නිර්වාන්ව වෙවුලනවා.. අත් දෙක බැල්කනි එකේ වැටට තද කරගත්තත් නවත්තගන්නම බැරි තරමට නිර්වාන්ව වෙවුලනවා..
ඔයාව මගෙන් උදුරගන්න නම් දෙවියෝ ඇයි ඔයාව මගේ අත් දෙකට ගෙනත් දුන්නේ ආත්ම..?
මහා සද්දෙන් හුලන් හමන සද්දේ.. මේ භයානක නිහඬ බව.. හැමදාම ලයිට් පත්තු වෙලා තිබ්බ චිරාත්ගේ කාමරේ අද අඳුරු වෙලා තියන හැටි දැක්කම නිර්වාන්ගේ හිත මහා මූසල හැඟීමකින් පිරිලා යනවා..
වැස්සා නම් සැනසීමක්..!
විනාඩි ගානක් ඔහේ චිරාත්ගේ කාමරේ දිහා බලාගෙන හිටපු නිර්වාන් කම්මුල දිගේ කඩන් වැටුන කඳුලක් පිහදාගෙන කාමරේ ඇතුලට ආවා..
මුකුත්ම කරන්න හිත හදාගන්න බැහැ..
ආත්ම..? ඔයාව දැනටමත් මට නැති වෙලා ඉවරයිද..? ඒකද කෝල් එකක්වත් නැත්තේ..?
ඔරලෝසුවේ එකොළහයි තිහ කියලා සටහන් වෙලා තියන දිහා බලාගෙන නිර්වාන් හිතනවා..
හෙමිහිට අල්මාරිය දිහාවට ඇවිදගෙන ගිය නිර්වාන් පුංචි ස්ක්‍රැප් බුක් එකක් අරගෙන එතනම බිම ඉඳගත්තා..
