"මචං.. උඹලා සිලෙක්ටඩ්.." උදේ පාන්දරම බැජ් එකත් ගගහා ගේට් එක ලඟ ඩියුටි ආපු පවිත්‍ර නිර්වාන්ගේ අතේ ෆයිල් එකක් තිබ්බා..
"ම්ම්.." නිර්වාන් හිටියේ ෆයිල් එකක් දිග ඇරගෙන මොනවදෝ ලියන ගමන්..
"උඹ දැනන් හිටියද..?"
"ඔව්.. ප්‍රින්සිපල් සර් කිව්වා.."
"උඹ යනවනේ..?"
"ඔව් නොගිහින් ඉන්න හම්බෙන්නේ නැති වෙයි.."
"ඇයි බං උඹ යන්නන් වාලේ යනවා වගේ කියන්නේ..?"
"නැහැ මම කැමතියි ඒකට යන්න.. චන්න සර්ගේ ඇකඩමි එක කියන්නේ මගේ හීනයක්.. ඒත්.. මන් ගන්න තීරණ වලින් මම ආදරේ කරන මිනිස්සුන්ගේ හිත් රිදෙනවා නම් මට ඒක සේරටම වඩා වේදනාවක් පවිත්‍ර.."
"දැන් ඔය හිත රිදෙන මිනිස්සු අවසර දුන්නනේ ඕකට යන්න..?"
"අවසර දෙන්න..? අවසරයක් මොකටද පවිත්‍ර මට මගේ හීනෙට යන්න..? කවුරුත් එහෙම මට මොනවත් කරන්න එපා කියලා නැහැ කවදාවත්.. මංම හිතලා නොකෙරුවොත් මිසක් කවුරුත් මාව නීති දාලා හිර කරගෙන නැහැ.."
"හ්ම්ම්.. හ්ම්ම්.. අනේ මන්දා බං.. මම දැකපු නිර්වාන් හැමදාම කලේ කාව හරි බලාගත්ත එක.. මුලින්ම ආදි.. ඊට පස්සේ ඉතින් උඹම දන්නවනේ.. උඹ, උඹ වෙනුවෙන් දෙයක් කරගන්නවා මම දැකලා නැහැ.."
"මම ඒකට කියන්නේ බලාගන්නවා කියලා නෙමෙයි පවිත්‍ර.. ආදරේ කරනවා කියලා.. මට පවුලක් නැහැ.. ඉතින් මට හම්බෙන පවුල මම මහන්සි වෙලා පරිස්සම් කරගන්නවා.. ඒක උඹට පිස්සුවක් වගේ හිතෙයි.. ඒත් පවුලක් නැති මනුස්සයෙක් විතරමයි පවුලක් හම්බුනාම, තමන්ගේම කියලා කියන්න පුළුවන් කෙනෙක් හම්බුනාම තියන සතුට දන්නේ.."
අතේ තිබුන ෆයිල් එක වහලා දාලා නිර්වාන් එතන තිබ්බ බැම්ම උඩින් තියලා වොලට් එක එලියට ගත්තේ කැෆේ එක පැත්තට යන්න හිතාගෙන..
උදේ පාන්දරම ඩියුටි පටන් ගන්න කලින් නිර්වාන් කොෆී කප් එකක් අරන් එන එක පවිත්‍රට නම් හොඳටම හුරුපුරුදු සිද්දියක්.. ඉතින් පවිත්‍රත් ගේට් එක ළඟ ඉන්න අනික් ප්‍රිෆෙක්ට එතන බලන්න කියලා නිර්වාන් එක්කම කැෆේ එක පැත්තට ඇවිදගෙන ගියා..
