"ඇයි බබා..?"
උදේ පාන්දරම යුනිෆෝර්ම් එකත් ඇඳගෙන ඇඳේ ඉඳගෙන මූණත් දෙක කරගෙන ඉන්න ආදිත්‍යගේ අවුල් වෙලා ගිය කොණ්ඩේ අතින් හදන ගමන් නිර්වාන් ඇහුවේ චිරාතුත් ඇවිල්ලා කාමරේට එබිලා බලලා ඇස්වලින් 'ඇයි' අහද්දී..
"අන්තිම ද්..දවස හ්.."
ආදිත්‍යට වචන හිර වෙද්දී..
"ම්ම්.. හරි.. හරි.. කෝ.. එන්න.."
නිර්වාන් තේරුම් ගත්තා..
ආදිත්‍ය කලේ නිර්වාන්ගේ ඉණ වටේ අත දාලා බඩට මූණ ඔබාගත්ත එක..
"එහෙම තමයි බබා.. අපි ආස දේවල් අපිට හැමදාම කරන්න බැහැනේ.. හැමදාම ළඟ තියාගන්නත් බැහැ.. ඔයා ඉස්කෝලේ ජිවිතේ උපරිම එන්ජෝයි කලානේ.. ඔයා කරන්න තියන හැමදේම කළා.. ස්පෝර්ට්ස් කළා.. හෙඩ් ප්‍රිෆෙක්ට් විදියට පුදුම ලස්සන ස්පෝර්ට්ස් මීට් එකක් කළා, අවුරුදු උත්සවේ අනික් හැම අවුරුද්දකටම වඩා හොඳට කළා.. ඔයා කරපු පිරිත තමයි මෙච්චර කාලෙකට තිබ්බ ලොකුම පිරිත.. එහෙම බැලුවම ඉස්කෝලෙට කරන්න පුළුවන් උපරිම ඔයා කරලා තියනවා ආදි.. දැන් ඔයාට පුළුවන් ඒ දේවල් ඔයා ජිවත් වෙනකන්ම හැමදාම මතක් කර කර සතුටු වෙන්න.. ඔයාට පුළුවන් ඉස්කෝලෙට ඔයා දුන්න දේවල් ගැන සතුටු වෙන්න.. ඔයාට පුළුවන් ඉස්කෝලෙන් ඔයාට හම්බුන දේවල් ගැන සතුටු වෙන්න.."
"හ්හ්.. හ්හ්.."
ආදිත්‍ය තවම නිර්වාන්ගේ බඩ අස්සේ මූණ ඔබාගෙන ඉකි ගහනවා..
චිරාතුත් කාමරේ ඇතුලට ඇවිල්ලා මේසේට හේත්තු වුනේ මේ නාකි බබාගේ කෝලම් තව ඉවරයක් නැති නිසා..
"අනේ ඉතින්.. කෝ.. දුක හිතාගන්න එපා ආදි බබා.. ඔයාට කොච්චර දේවල් හම්බුනාද ඉස්කෝලෙන්.. ඒවා හැමදාම ඔයා ගාව තියෙනවනේ.. බාස්කට්බෝල් ම ගන්නකො.. ඔයාගේ ජීවිතේම කොටසක් නේ දැන් ඒක.. ඔයා බාස්කට්බෝල් වලින් යන්න පුළුවන් උපරිම දුර ගියපු දවසකත් ඔයාට හැමදාම ඒක පටන් ගත්තේ ඉස්කෝලෙන් කියලා මතක් වෙයි.. ම්ම්.. තව මොනවද ඔයාට ඒ වගේ ඉස්කෝලෙන් හම්බුන දේවල්..?"
"හ්හ්.. චිචීව.. හ්.."
ඉකි ගහන අස්සේ ආදිත්‍ය කියද්දී..
