ටයිටැනික් 1912 ✔️

2 මුදුව...

ටයිටැනික් 1912

_________________________________________

ජීවත් වෙන්න ලොකු දේවල ඕනේ නෑ කියලා තේරුනේ මට මේ වෙලාවේ... ඕ මං ඉස්සරහා ඉන්නේ අර සිමෙන්ති පාට මනුස්සයා වෙද්දි මං ඒ එක්කම නැගිට්ටේ මාත් ඒකට හේතු හොයද්දි....මං හිටගත්තාම හරි ලස්සනට හිනා උනේ මාව ඉස්සර කාලේ ඉදන් දන්නවා වගේ....

"මේ...ඔයා යන්නේ තව පැයකින් තියෙන,එංගලන්තයට යන පේන් එකේ නෙද..."

ඕ මට කතා කරන්න වචන කටේ හිදිලා තිබ්බේ...මම තාම ඒ ඇස් දිහා බලාන් හිටියා...

"සොරි..."

ආයේ කතා කරාම මම ඒ ඇස් දෙක දිහා නොබලා ඕ කියල ඔලුව වැනුනේ...යටිහිතින් මටම බනින ගමන්...මොකද එක වචනයක්වත් කතා කරන්න තිබ්බ අවස්ථා නැතිකරගත්ත නිසා...ඒත් තාම මං ඉස්සරහ හිටන් ඉන්නේ ඇයි කියලා මම දන්නේ නෑ...ඒත් මට ඒක හිත නිවන දෙයක් වෙද්දි මම ආයේ නිකමට ඔලුව ඉස්සුවා.... ඕ ඒ ඇස් තාම මං දිහා බලාන් ඉන්නේ ඇයි කියලා මම දන්නේ නෑ...ඒත් ඒ ඇස් එක්ක මගේ ඇස් එකට බැදුනේ නිමේෂයකින්වත් අඩු කාලයකදි....

"මම මෙතනින් වාඩි වෙන්නද"

ඕ මට ඇහුන හරි..... ඒයා ඇහුවේ මගේ ලගින් වාඩිවෙන්නද කියලා අහද්දි මට ඉන්න තැනක්ද නැති උනා... මම ඇයි එපා කියන්නේ... මට ඕන වෙලා තිබ්බෙත් ඒක වෙද්දි මම ඒකටත් උත්තරේ හා කියනවා වෙනුවට ඔලුව වැනුවා... ආයේ ආයෙ මටම මගේ හිත බැන්ගෙන මම හිනා වුනේ එයාත් ආපිට හිනා වෙද්දි.....

මට පේනවා මට ටිකක් එහා ඉන්න එයා වටපිට බල බල හරි කම්මැලි කමට ඉන්න විදිහ... මට ඇත්තටම සතුටුයි...මොකද මම පැතුව ඒ වෙලාව එහෙම් පිටිම්ම ආපු නිසා... තව තව ජීවිතේ ගැන බලාපොරොත්තු වැඩි උන නිසා මම හරි ආදරේන් අනාගතේ ගැන හිතලු මැවුවා.... මට ඒ නොරිස්සුම් ඇස් වල කියන දේ අහන්න ඕන උනා... ඒ සිමෙන්ති පාට මනුස්සයා මගේ ජීවිතේ කොටහක් කරගන්න ඕනේ උනා.... පුලුහන් හැම හිතලුවක්ම දැම්ම මගේ හිතේ ඇදෙද්දි නිකමටවත් ඒක නැති දෙයක් මට හිතන්න ඕන උනේ නෑ....

මම හොදටම දැක්කා ඒ නොරිස්සුම් ඇස් වගේම ඒ අතපය පවා නොරිස්සුම් බව...මොකද මගේ එහා පැත්තේ ඉන්න ඒ නම නොදත් මනුස්සයා...හරි කලබලෙන් කකුල ගස්සනවා.... ඒත් මට හරි අමුතු විදිහට දැනුනේ එයා මං ලග කලබලද කියලා හිතන්න ආයේ අයේ හිත පොලබවද්දි.....