ටයිටැනික් 1912 ✔️

29 මුදුව...

ටයිටැනික් 1912
_________________________________________

දවසක් නෑ...දෙකක් නෑ..ඇත්තටම මම විශු නැතුව සතියක් වගේ තනියෙන් හිටියා...මට ජීවත් වෙන්න හේතු දුන්න මනුස්සයා...ඒ තිබ්බ හේතුවත් අරන් යන්න ගියා...

ඕ එක්කෙනෙක්ට ඇබ්බැහි වෙලා හිටිය නම් ඒක හොදට තේරෙනවා...
තනිකම මාරයි කීවට තනිවෙලා බලපන් ඒකෙ විදවීම... අනික ආදරේ කරලා..එකත් අපි කරපු වරදක් නිසා නෙවෙයි කියලා තේරෙද්දි මම මාර විදිහට අසරණ උනා...

"තමාගේ ජීවිතේ හයිය තමා තමා වෙනුවෙන් තව කෙනෙක් ඉන්නවා කියන එක...ඒක අද මං ලග නැති විද්දි කොහෙන්ද විශු මට හයියක්..."

ඕ සමහර හිත් ලග නතර උනේ අයිති කරගන්නම නෙවෙයි...දැනුන නිසා...අද මට ඒ කිසිම දෙයක් නෑ...

"සමහර හමුවීම් වලට ආයේ ආදේශක කරන්න පුලුහන් ඒවා නෑ... ඒවගේ හමුවීමක් තමා උබ කියන්නේ..."

මම මේ දවස් හතර ඇතුලත විශුගේ පොත මුද්‍රණය කරලා එක එක නගර වලට වගේම එක එක පොත් හලවල් වලට විකුණුවා...මට සල්ලි නැතිව නෙවෙයි...මට ඕනේ මගෙ හිතේ නොමැකී ඉන්නවා වගේ ඔයාව මේ සමාජේ මිනිස්සුන්ගේ හිත්වලත් නොමැකි ඉන්න...ඒත් ඒක මහ ඊර්ෂ්‍යා හිතෙනවා...මොකද එතකොට සමහර ගෑනු මගේ මනුස්සයාට හිතින් හරි ආදරේ කරන්න ගන්නවා...ඕ ඒක අනිවාර්යයෙන් වෙනවා..මොකද ඒ පොත කියවලා පිරිමි විච්ච මට මගේ හිතේ තිබ්බ ආදරේ තව තව වැඩි උනා නම්...ආදරේ ලග බොලද වෙන ගෑනු කෝම ආදරේ කරයිද....

අද හරියටම මට උබ දුන්නු බෑග් එක බලන්න කියපු දවස ඇවිත් විශු... උබ කීවට මං නැති උනත් එවගෙන් සැනසෙන්න පුලුහන් වෙයි කියලා...කෝ..කෝ අද මට සැනසීමක්...

මම කාත්කරුවත් නැතිව උපන්දිනය ඔහේ ගෙවිල යන දෙඅවුරුද්ද... ඒත් විශු උබට මතකද උබ එක්ක ඉදිපු කාලේ ලග ලග එන මගේ උපන්දිනේට කරන්න ඉදිපු දෙවල්....ඒව හිතද්දිත් හරි ලස්සනයි...ඒත් අද මම ඒ හැම හිතලුවක්ම හිතේ තියන් උපන්දිනේ දවසේ විදවනවා....

මම දන්නේත් නෑ මම කෝමද මේ දවස් ටික ජීවත් උනේ කියලා...මට මැරිලා උබ ලගට එන්න අනන්තවත් හිතුනා...ඒ හිතෙන හැම වෙලාවකදිම....