ටයිටැනික් 1912 ✔️

6 මුදුව...

ටයිටැනික් 1912
________________________________________

ඒ අත එක්ක මම ඇවිද්දා...කියලා නිමකරන්න බැරිතරම් ඇවිද්දා...ඕ අපි දෙන්නටම ඕන උනේ ඒක වෙද්දි මම මොකට එරෙහි වෙන්නද... මගේ ආදරේන් හැඩගන්න ඉන්න පිරිමියා එක්ක කොහෙද බයක්... අදට ඒ ඇස් හම්බෙලා දවස් හතරක්... ඒ ආදරේ මට කියලා එක දවසක් වෙද්දි මම මහා ගොඩක් ආදරේ දුන්නා...අද අපි දෙන්නම ඉන්නේ උදෙම්ම සීතල පරිසරය එක්ක එංගලන්තය මල් පිරුනු මල් වත්තක වෙද්දි ඒ ඇතුලෙම හිටියේ අපි වගේ ප්‍රේමවන්තයෝ වෙද්දි කොහොමද අපිට ආදරේ කරන්න බාදා...හිතේ නිදහසේ ආදරේ කරන්න පුලුහන් වෙද්දි හිතට අසාමාන්‍ය සතුටක් දැනුනා...

මම ඒ සීතල පරිසරය එක්ක ඒ උණුසුම් අත පටලන් ඉද්දි මාව ඇදගෙන ගියේ බංකුවකින් ඉදගන්න... ඕ මගේ විශු මහ ගොඩක් ආදරේයි...මට දැනට මට හීරිමක්වත් නොකර දෙන ආදරේ දාලයන්න ලෝබයි....

ආයේ ඒ පපුවේ අස්සේ ඔලුව ගහන් ඉද්දි...ඒ ගැඹුරු හඩ අවදි කලේ හිතන්න හේතු අරන්.....

"උබට...පි බං...මේවගේ මනුස්සයෙක්ට ආදරේ දෙනවට..."

මම නිකමට ඔලුව ඉස්සලා ඒ ඇස් දිහා බලද්දි...හිනාවෙන කොට කොනක හීනිවෙල ඇස් වල අද කදුලක් ඇවිත්....ඕ මට ඒක වාවන්නේ නෑ...කොහොමවත් වාවන්න පුලුහන් කමක් නෑ...මටත් වඩා දෙන ආදරේදි මම කෝමද ඒ කදුලු එක්ක හිත හදාගන්නේ...

මම ඒ ඇස් දිහා බලාන් ඉන්නවා හැර වෙන මොනවා කරන්නද....

"මම ගොඩක් හිස්වෙච්ච මනුස්සයෙක් මිනු...ඒ හිතට හුස්මක් ගන්න පුරුදු කරාට උබට ස්තූතියි මයේ අම්මා..."

ඕ ඒ වචන අස්සෙ මොනතරම් දුකක් පසුතැවීමක් ඇතිද ගැබ්වෙලා...මට එතනින් එහා ඒ කදුලු දකින්න ඕන උනේ නෑ...ඒ නිසාම මම ඒ කම්මුල් වලට පිරෙන්න උණුසුම් හාදුවක් දුන්නා...

"ඔයා කොහොමද රත්තරන් හිස්වෙච්ච මනුස්සයෙක් උනේ මගේ ආදරේ ඉස්සරහ..."

මම ඒහාදුව තියලා ඒම කිවුවාම හරි ලස්සනට හිනා උනා...ඕ..ඒ ඇස් දිහා බලාන් ඉන්න හිතෙන විදිහට ඒ ඇස් ආකර්ෂණීයයි...