ටයිටැනික් 1912 ✔️

28 මුදුව...

ටයිටැනික් 1912
_________________________________________

"මොහොතක් හෝ තවත් අප හට දුන්න නම් තුරුලටම ගෙන සමුදෙන්න තිබුනා..."

ඕ තව එක විනාඩියක් තිබ්බ නම් මම ඒ පපුවේ ආයේ ආයේ ඔලුව ගහගෙන ආදරේ පණ...කියලා කියන්න තිබ්බා...ඒත් මොකද්ද උනේ...මම විශුව හම්බුනාම හෙන ආඩම්බරයකින් කීවේ මං තරම් වාසනාවන්තයෙක් තවත් නෑ...මොකද ඒ පපුවේ උණුසුම විදින්න තරම් කියලා...ඒත් උබලා දන්නවද...මම මොන තරම් අවාසනාවන්තයිද කියලා...අඩුම මට මගේ විශුගේ මිනියවත් බදාන් අඩන්න බැරි උනා...ඒ තරම මම අවාසනාවන්තයෙක්...මගේ ඇස් ඉස්සරහම මගේ විශු මැරිල යනව දකින්න තරම් මම පව්කාර උනා... ඕ මං මහ පව්කාරයෙක්.....

මම වැස්සේ තෙමීගෙනම ආවේ අපේ සතුට ඉතිරි කරපු ඒ මතක ගොඩ ගහපු ගෙදරට...

4/22 කියලා ලොකුවට ගෙදර ඉස්සරහ ගහලා තිබ්බේ...ඕ එච්චර
කාලයක් හිටියා මට ඒක ගානක් ගියේ නැ...ඒ මගේ උපන් දිනේ නේද කියල මතක් වෙද්දි මට වාව ගන්න බෑ..මොකද ගෙදර පවා අරන් තියෙන්නේ මගේ උපන් දිනේට ගැලපෙන ලිපිනෙට...මම කෝම උහුලන්නද විශු උබ නැති හෙටක්...ආ...ඇයි උබට හිතුනේ නැද්ද උබේ මිනු මේක කෝම දරාගන්නද කියලා...ආ...

ගෙදර ඇරන් ඇතුලට ගියා තමා එක එක තැන උබේ රූපේ මැවෙන්න ගත්තේ මට අඩන්න හේතු තියලා...සති දෙකකට වඩා අඩු කාලයයි අපි ඒම දාලා යන්න උනේ..ඉතින් කෝමද බං මේකේ දූවිලි...ආ...නැවුම් සුවද එහෙම්ම තිබ්බේ...මට උබේ හිනාව පවා මේ බිත්ති හතරේ දෝන් කාර දෙන්න පටන් ගන්න ගමන්...මම එහෙම්ම බිම ඉදන් ඇඩුවා...ඕ වෙනදා වගේ මගේ කදුලු පිහදාලා මගේ ඔලුව ඒ පපුව අස්සෙ ගහගන්න අද මං ලග විශු නෑ...ඇයි දෙයියනේ උබලා ඒම කරේ...මං කරපු වරද මොකද්ද...ආ.. මම පණටත් වඩා ආදරේ කල මගේ මනුස්සයාව මගෙන් උදුර ගන්න තරම් මම කරපු පව මොකද්ද කියපන් කවුරු හරි....

ආයේ කකුල් වලට පණ දීලා මම එකම එක දවසක් මහ ආදරේ රමණයක් ගතකරපු ඒ පුංචි කාමරේට යන්න...නෑ..මට බෑ..මම කෝමද රත්තරන් මෙතනට තනියම යන්නේ...ආ..ආයේ කෝමද මම තනියම මේ කාමරේ ඉන්නේ...

මම එහෙම්ම ගිහින් ඇදේ වැටිලා අඩන්න ගත්තා..මහ හයියෙන් අඩන්න පුලුහන් උන නිසා මම කෑගහන්න ගත්තා...මම අන්තිමට දාල තිබ්බ ඇද රෙදි ඉබ ඉබ කෑගහන්න ගත්තා... අනේ රත්තරන් මේ රෙදි පවා දන්නවා... උබ කොච්චර ආදරණීය විදිහටද මාව උබට යට කරගත්තේ කියලා... අල්නේ දෙයියනේ මට බෑ...උබ එක්ක මැවුව හීන මම කෝමද තනියම දරාගන්නේ...