ටයිටැනික් 1912
_________________________________________
කුනාටුවකදි හමන සුලග වගේ ඇයි මට මේ වෙලාවේ දැනෙන සුලග ඒම දැනෙන්නේ... හැම අතිම්ම කලබල කාරි ගතියක්... ඒ එක්කම වැස්සක් ආවේ ඇයි කියලා මම මගෙන් අහන්න ගත්තා...
මාවත් ඇදගෙන ආයේ පහලට දුවන විශු මම මුකුත් නොඅසා ඒ පස්සෙන් ආයේ දුවන්න ගත්තා...
පහලම පන්තියට යද්දි එතන කලබලේ ඔක්කෝටම වඩා... ඒක අසාමාන්‍ය කලබලයක්...කූබි රොත්ත වගේ එකට...
"අනේ...මහත්තයෝ...මෙතනින් යන්න...නැව ඇතුලට වතුර ඇවිත් තියෙන්නේ..."
ඕ දැකලා හුරු කෙනෙක් ඇවිත් අපි දෙන්නට ඒම කියද්දි මම තව තවත් ඒ අත හයියෙන් අල්ල ගත්තා...අනේ විශු... මොකද මේ වෙන්නේ....රත්තරන්...
"යන්න මහත්තයෝ..."
ආයේ ආයේ කියද්දි ඔක්කොටම කලින් මම විශුව ඇදන් ආවා... මෙතන ඉදලා මැරෙන්නද ඕනේ... නැ ඒම ඕනේ නෑ...මමවත්,මගේ රත්තරන්වත් මුකුත් වෙන්නෙ නෑ... මම ආයේ එහෙම්ම ආවේ අපේ කාමරේට...අනේ මට දැන් මොක්ද්ද කරන්නේ කියල හිතාගන්න බෑ...
"අනේ විශු...රත්තරන්...මොකද්ද මේ වෙන්නේ..."
"මැණික බය වෙන්න එපා මයේ අම්මා...මම උබ ලග ඉන්නකන් උබට ජීවත් වෙන්නේ හේතු තියෙයි..."
"අනේ..මේවගේ නැවල් කෝමද ගිලෙන්න යන්නේ..."
"හැමදේම ගැන ඕනවට වඩා ඕනේ නෑ මැණික..."
"ඒත්... රත්තරන් අපි කෝම හරි බේරෙමු...මමත් ඔයා එක්ක ඉන්නේ...තේරුනාද විශු..."
"මම මැරුනත් මයෙ අම්මා ජිවත් වෙන්න ඕනේ... මගේ යුතුකමක්.. උබට ජීවත් වෙන්න හේතු දෙන එක..."
"නෑ...නෑ...විශු...අපි කවුරුත්..කාටවත් මුකුත් වෙන්නේ නෑ...මයේ රත්තරන්...මට බෑ මට බෑ..."
ඕ මට හයියෙන් ඉකිගැහුනා...ඕ මම අඩනවා...මට බෑ...මට බෑ විශුගෙන් තොර ලොවක් හිතන්න...
මාව ඒ පපුවෙන් තියන් සනසන්න යනවා...අනේ මට ඕනේ නෑ සැනසෙන්න...මට ඕනේ අපිව බේරගන්න...
"මම ඉන්නකන් උබ ජීවත් වෙයි... මම මැරිල හරි..."
අනේ එපා විශු ඔයවගේ කතා කියන්න...මටබෑ දරන්න...ඕ ඒ ඔක්කොම කියලා අන්තිමට මගේ නලලට හරි උණුසුම් හාදුවක් තිබ්බා...
YOU ARE READING
ටයිටැනික් 1912 ✔️
Fanfictionනොගැලපෙන ඉසව්වක ගැලූ, අරුත් මුහුදු පතුලේ වැළලී ගිය (අ)ප්‍රසිද්ධ ආදර රහසේ හිමිකරුවන්..!
