ටයිටැනික් 1912 ✔️

අවසාන මුදුව...

ටයිටැනික් 1912
_________________________________________

ඕ හරියට අවසන් කරලා නැති අවසානයක්....  නැව ගිලිච්ච දවසේ කිසිම දෙයක් නෑ... ලොකු විස්තර නෑ....ඕ තියෙන්න විදිහක් නෑ මොකද විශුට මගෙන් තොර ලොකයක් තිබ්බේ නෑ ඒ වෙලාවේ....අනේ රත්තරන් මට බෑ ඔයා නැතුව හුස්ම අදින්න.... ඇයි දැන දැනම මාව තනිකරලා ගියේ...ආ...

"අපි කරපු සමහර පව් වලට දෙවියෝ දඩුවම් දුන්නේම අපේ ලග මිනිස්සුන්ගෙන්...."

මම කීවේ උබ කියන්නේ මට තනුවක්...ඇයි දැන දැනම මේ පිස්සව තනිකරේ...ඕ උබේ වැරැද්දක් නෑ තමා රත්තරන්...ඒත් උබේ මිනුට බෑ තනියෙම ජීවත් වෙන්න....

"ඔයා කීවට මේව කියවලා සැනසෙන්න පුලුහන් කියලා...කෝ මගේ සැනසීම...ආ...මගේ සැනසීම තිබ්බේ උබේ පපුව අස්සේ විතරයි රත්තරන්.... "

මම හැම සසරෙම වරහන් නැතිව ඉපදෙන්නම් රත්තරන් උබේ වෙන්න... ඕ මට වෙන එකෙග්ගේ සෙවනක් ඕනේ නෑ විශු... මම නිවුනෙම උබේ ලග.... මම ආයේ කෝමද මේ දේවල් දැක දැක ජීවත් වෙන්න හේතු හොයන්නේ...ආ..ඔයා කීවට විශු ඒක මහ අමාරු වැඩක්... මොකද තමා ලග වැටෙද්දි නැගිට්ටවන්න ඉස්සර වගේ දැන් එකෙක් නෑ කියලා තේරෙද්දි හැම එකාම ආයේ අන්තෙටම වැටෙනවා...

මට ජීවිතේට හිටියේ උබ විතරයි රත්තරන්... ඕ මම ඇත්තටම මුහුදට දැන් වෛර කරනවා... ඕ මගෙ විශුවම උබලටත් ඒකේ අස්සට ගන්න ඕන උනා...ආ..උබටල හිතුනේ නැද්ද මම ඒ මනුස්සයා නැතිව කෝම ජීවත් වෙයිද කියලා..ආ.. මගේ විශු කිසි වැරැද්දක නෑ රත්තරන්... උබ මාව රකින්න ගිහින් ඒ වතුර එක්ක පොර බැද්දා... ඔයා මාව ජීවත් කරාට දැන් මම මට වෛර කරන්නේ ඔයාව මරාගෙන ජීවත් උන එකා කිගන හැගීම හිතට දැනෙද්දි......

මට කොමටද අද දවසටවත් උබ නැතිව සැනසීමක්...උපන්දිනේ කියලා මං ලග අද විශුල්‍ය නෑ...ඕ මම ජිවිතේ තනිවෙලා ඉවරයි දැන්...

මම ආයේ නිමකට බැලුවේ මගේ මාලෙ දිහා...ඕ ඒකත් හරි ලස්සනට උබේ ආදරේ අරන් ඇවිත් රත්තරන්... ඇයි මේ සිහිවටන මට දීලා ඔයා යන්න ගියේ..මම කොක්මද දරාගන්නේ....කියන්න විශු....උබේ මිනුට උබ හිතන තරම් දරාගන්න බෑ රත්තරන්....