ටයිටැනික් 1912
_________________________________________
ඕ...මේ ගෙවපු කාලයේ අපිට දුකක් කියල එකක් දැනුනේ නෑ...අසාමාන්‍ය සතුටක් විතරයි... අඩුම දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්ට හිත් රිදුමක්වත් උනේ නෑ...අදත් මම උදේවරුවේ ඒ ආදරේ පිරුනු මනුස්ස පරානේ එක්ක ගියේ වැසි අන්දබීතය එක්ක පරිසරයම අදුරුවෙලා තියෙද්දි...අදුරේදි වැඩිපුර ආදරේ දැනෙනවා...ඕ ඒක අමුතු විදිහට දැනෙන්නේ...
අපි ගියා...චිත්‍ර අදින තැනකට....ඕ මමයි විශුයි දෙන්නම ගිහින් දියසායන් වලින් පාට කරන ගත්තේ අපි දෙන්නටම පුලුහන් උපරිමේන්ම දක්ෂතා දක්වලා...මට නම් ඒහැටි ඒ පැත්තට දක්ෂතා නෑ ඉතින්.... මොනදේ උනත් නැති දක්ෂතා උනත් එනවා මාවගෙ ආදරයක් ලග...ඒක අපි හැමෝටම පොදු දෙයක්...
"මොකද්ද මැණික අදින්නේ..."
"නිදහස් පරිසරයක් අනේ...දන්න විදිහට ඇන්දා..."
"හිතේ කැමති දේවල් නිදහස් උනු වෙලාවට චිත්‍ර වලිනුත් පෙන්නනවා මයේ අම්මා..."
"අම්මෝ...ඉතින්...මගේ රත්තරන්.... ඕම වචන වලින් ආදරේ දෙන්න එපා මෙච්චර..."
"උබට දෙන්නේ නැතිව මම වෙනකාට දෙන්නද මයේ අම්මා..."
"අපි යමු...එක එක තැන්වල ඇවිදිමු....ආසදේවල් කාලා බීලා නිදහසේ ඉමු...අපිට අපි හැර වෙන කවුරුත් බාදාකරන්න නැති කොට පුලුහන් උපරිමයෙන් විදිමු...."
"මැණික එක්ක ජීවිතේම තමා"
ඕ වගේ කතාවක අවසානේ හරි ලස්සනට නලලට හදුවක් දුන්නාම ඒ ආදරේට ලෝබ හිතෙනවා... ඇත්තටම මම මෙච්චර වාසනාවන්තයි කියලා හිතුවේ නෑ... කලින් දවස් ගනන් මේ ඇස්වල දිග පලල මනින්න පෙරුම් පිරිව හැටි මතක් වෙනකොට මට ම අහිංසක සතුටක් එනවා...මොකද දැන් ඒ ඇස් හැමදේම මගේ නිසා... ජීවිතේට ඒ ආඩම්බර ගතිය එකම එක සැරයක් හරි දැනෙන්න ඕනේ...
"ආදරේ පින්සල් වලට අරන් අදිනවද විශු ඔයා"
"ඇයි මැණික ඒම කීවේ..."
YOU ARE READING
ටයිටැනික් 1912 ✔️
Fanfictionනොගැලපෙන ඉසව්වක ගැලූ, අරුත් මුහුදු පතුලේ වැළලී ගිය (අ)ප්‍රසිද්ධ ආදර රහසේ හිමිකරුවන්..!
