ටයිටැනික් 1912
_________________________________________
මට ඇහැරුනේ මගේ නලල උඩට තෙත දෙයක් වැදෙද්දි... ඕ ඒ විශුගේ තොල්... එය අද මට කලින් නැගිටලා... ඊයෙ කියන්නෙම මේඝ වැස්සක් වෙද්දි ඒ වැස්සට අහුවෙලා අද මම උන්නේ හෙම්බත් වෙලා...
"මැණික... නැගිට්ටද... අනේ ඉතින් බලපන්කෝ උබේ හැඩ..."
මම ආයේ අමුතුවෙන් කියන්නඕනේ නෑ...වෙන කාට නැතත් මගේ විශුට මාව හැඩයි...ආදරේදි ඒක තියෙන්න ඕනේ වෙන කාට විශේෂ නැති උනත් තමාගේ එකාට හැමදේම හොදයි වෙන්න ඕනේ... අදමට ඒ අත් අල්ලන් නැගිටින්න හිතෙන්නේ නෑ...මොකද ඇගට තෙහෙට්ටුයි...ඒ විඩාව ඒත් මාර ආදරණීයයි... මේවගේ පිරිමි ආත්මයකට නතුවෙනවා කියන්නේ වෙනම එකක්....කවුරුත් කැමති ඒම ඒවට නතුවෙලා ඔන්න...
මාව හරි ආදරේන් ඇගපත සෝදලා කාමරේට කෑම ගෙනත් මට කවන්න ගත්තේ පුතෙක්ට වගේ... සැම එක්වීමක්දීම ඒ වැඩේට විතරක් කොටු නොවී ඉන් පස්සෙත් මේ විදිහට ආදරේන් සලකන පිරිමි ඉන්නව නම් මේ ලෝකේ මීට වඩා ලස්සන වෙන්න තිබ්බා..ඕ සමහර උන්ට ඕනේ උන්ගේ ආසාවන් මරවලා හරි ඉටුකරගන්න... එහෙම බලද්දි මගෙ විශු කියන්නේ දෙවියෝ දුන්න තෑග්ගක්...ඕ මට ඒ ඔක්ලොම මතක් වෙද්දි කදුලු ඇස්වලට ඇවිත් ඒව දිලිහෙන්න ගත්තා...
"මැණික...රිදෙනවද..ආ..ඇයි මයේ අම්මා..."
අනේ මාව එක අතකින් අල්ලන් අනිත් එකෙන් පිගාන අල්ලන් මගෙන් අහනවා රිදෙනවද කියලා..ඇයි කියල අහනවා.. අනේ මම කෝමද රත්තරන් උත්තර දෙන්නේ උබේ ඔය ආදරේට තමා මේ ඇස් වල කදුලු කියලා...ආ... ඕ මට කරන්න පුලුහන් එකම දේ නෑ කියලා ඔලුව නවපු එක...ආයේ කවන්න ගත්තා... ඒකල්ලා මා කතා කරන්න ගත්තා... විශු අහනින්න ගත්තා...
"අනේ රත්තරන් මෙච්චර ආදරේ දෙන්න එපා... නැති දවසක මම මැරිල යයි ආදරේම කිමිදිලා.."
"මං උබෙන් තොර ලොවක් පතන්නෙත් නෑ..."
"ඒත් ජිවිතේ කියන්නේ නිකම්ම නිකන් දෙයක්...කොයිවෙලාවේ නැති වෙයිද දන්නේ නෑ..."
"ඉතින්"
"ඉතින් කියන්නේ..".
"මම නැති උනත් මැණික ජිවිත් වෙන්න හේතු හොයන්න ඕනේ... ඔය හිනාව හැමදාම තියෙන්න ඕනේ..."
YOU ARE READING
ටයිටැනික් 1912 ✔️
Fanfictionනොගැලපෙන ඉසව්වක ගැලූ, අරුත් මුහුදු පතුලේ වැළලී ගිය (අ)ප්‍රසිද්ධ ආදර රහසේ හිමිකරුවන්..!
