You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 4

Mijn mond viel open van verbazing. Ik ging nonchalant tegen de muur staan. Vlak voor mijn neus schoot er een mes uit de muur. Op het nippertje kon ik het nog ontwijken.

"Blijf overal af!" zei Jack.
We gingen binnen in een kamer met een tafel en stoelen.
"Neem plaats." zei hij.
Ik nam een stoel in mijn hand en ging net plaatsnemen.
"Stop! Niet daar!" zei Jack snel.
"Waarom dan niet?" vroeg ik.
"Daarom." zei hij en hij wees mij een plaats aan.

Voor mijn neus lag er een bril.
"Doe de bril maar aan." zei hij.
Toen ik de bril aandeed, zag ik aan elke stoel iemand zitten. Ik snapte het niet goed.
"Mag ik jullie aandacht?" begon Jack te spreken. Ze praatten over het één en het ander.
Het duurde erg lang. Misschien wel een kwartier? Of een halfuur? Of zelfs nog langer? Eindelijk stopte hij en ik zag de mensen één voor één verdwijnen.

"Zo, dat is ook alweer gedaan." zei Jack en hij stapte de kamer uit.
Ik besloot dan maar om naar huis te gaan. Ik was hier tenslotte al veel te lang.
Toen ik mij naar de bezemkast begaf, hoorde ik voetstappen achter mij.
"Hé wacht! Waar denk jij wel naartoe te gaan?" riep Jack.
"Ik ga naar huis." zei ik doodgewoon.
"Denk het niet." zei hij.
"Waarom dan niet, waarom mag ik nog niet eens naar mij eigen huis gaan?" zei ik verbaasd.
"Omdat je nu al veel te veel weet." zei hij en hij richtte zijn horloge op mij.
Als een reflex stak ik mijn handen in de lucht.
"Wowow, wacht. Ik beloof op mijn eigen dood dat ik niets zeg! Helemaal niets! Ik heb nog nooit mijn mond voorbij gepraat!" riep ik.
"Zeker?" vroeg hij?
"Zeker." zei ik zelfzeker.
"Oké dan, maar toch mag je niet naar huis." zei Jack.
"Blijf hier." zei hij en hij liep weg.
Maar ik bleef me afvragen of deze hele bedoening nu goed of slecht is...

-------------------------------------

Sorry dat ik niet meer kan vertellen over hetgene wat ze besproken hebben aan de tafel.
Dat zal later nog wel duidelijk worden. ^^