You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 2

We waren aangekomen op het feest. Melissa parkeerde de auto en we stapten uit. Toen pas bekeek ze me grondig.
"Je ziet er beeldig uit." zei Melissa met een fonkeling in haar ogen.
Melissa had een zwart kleedje aan met een open rug. Haar ogen waren zwaar opgemaakt. Maar toch was ze adembenemend prachtig.
"Komaan, laten we binnengaan" riep Melissa enthousiast.
Eenmaal binnen was het feest al op gang aan het komen. Maar de meesten komen pas rond middernacht of later.
Melissa en ik hebben al heel wat gedanst, maar toen had een jongen haar in het vizier. Hij vroeg haar ten dans en toen stond ik daar. Helemaal alleen. Ik kende hier echt niemand. En ik ben ook niet bepaald het sociale type. Eigenlijk ben ik best wel verlegen. Maar eindelijk kwam Melissa terug en zei me:
"Heb je het een beetje naar je zin? Ik ga weg, mee met Andreas naar zijn huis. Is dat oké voor jou?"
Is dat oké voor jou, is dat oké voor jou... HOE KON DAT NOU OKÉ ZIJN VOOR MIJ? Maar dat hield ik voor mezelf en gaf haar de toestemming om het feest te verlaten.
"Hoe durft ze?!" dacht ik in mijzelf.
Ik ging dan maar aan de bar gaan zitten en vroeg een bacardi-cola. Eenzaam en alleen dronk ik gezapig het drankje op.
"Hey." zei iemand achter mij. Hij had een zuiderse, warme stem. Eentje om bij weg te smelten. Ik draaide mij om en ik zag daar een jongen staan. Maar niet zomaar een jongen.. Nee, hij was prachtig, hij was zo sexy.
"Hallo? Hallo? Ben je er nog?" zei hij.
Ik zat dus blijkbaar te dromen, hoe stom van me.
"Ja hoor." antwoordde ik.
"Mag ik de naam weten van deze prachtige meid?" vroeg hij.
"Ik heet Skyler."
"Ik heet Bastièn."
"Bastièn, wat een prachtige naam." zei ik per ongeluk luidop.
Een verlegen glimlach verscheen op zijn gezicht.
"En Skyler is de mooiste naam voor het mooiste meisje."
Ook bij mij verscheen er een glimlach. Ik vond die jongen leuk, nee dat kon ik niet ontkennen.