You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 42

Ik was héél moe, te moe om te beschrijven. Ik heb dan ook al géén slaap gehad sinds Dallas verdwenen is. Mijn ogen begonnen net toe te vallen tot ik weer klaarwakker werd door een sirene, van een ambulance geloof ik. Hij passeerde in de straat, maar al snel verdween het geluid. Even hoopte ik dat dat voor Dallas was, maar het was niets. Mijn ogen vielen dicht en ik viel in een diepe, diepe slaap.

------------------------------

De volgende morgen werd ik gewekt door mijn ringtone op mijn gsm. Ik was net te laat om op te nemen, maar wanneer ik mijn gsm unlockte zag ik dat ik maar liefst 67(!) gemiste oproepen had. Die bleken allemaal van Melissa, Will, Dave en zelfs van Mackenzie te zijn. Tijd had ik niet om terug te bellen want meteen hoorde ik de deurbel. Snel liep ik de trap af, waar ik bijna over de laatste trede struikelde. Ik opende de deur en meteen viel Melissa mijn huis binnen, gevolgd door Will.

"Nieuws over Dallas!" zei Melissa. Ze hijgde. Blijkbaar heeft ze hierheen gelopen.

"Wat?!" vroeg ik ongeduldig.

"Je zou beter gaan zitten." zei Will rustig. We namen plaats aan de eettafel.

"Omdat Dallas nog altijd niet terecht was, heeft de politie zijn huis binnengevallen en ze vonden daar een..." begon Will.

"Wat vonden ze? Wat?!" zei ik zo snel en ongeduldig dat het uit mijn mond floepte.

"Een afscheidsbrief." ging Will verder. Melissa zat nog altijd uit te blazen. Ze heeft blijkbaar héél hard gelopen. Ik voelde de tranen opkomen.

"Er stond in dat hij ver weg hiervandaan ging gaan. Hij kon het niet meer aan, hij had jou teveel pijn gedaan." zei Will nog.

"De agenten reden even verder met hun auto naar de grens van het land. Maar op hun weg zagen ze een auto in de gracht liggen. Toen ze nummerplaat checkten bleek dat de auto van Dallas te zijn, de zwarte Porsche. Maar Dallas zat niet in de auto." zei Will.

Ik zocht naar adem en ik bereidde me voor op wat komen zal.

"De agenten doorzochten de hele omgeving en even later in het bos daar niet ver vandaan, vonden ze Dallas bij een boom, bewusteloos." zei Will.

"Waar is hij nu?" vroeg ik bang.

"In het ziekenhuis, we kwamen je ophalen om samen te gaan." zei Melissa toen ze uitgeblazen was.

Ziekenhuis, die enge witte hallen. Mensen die daar rondliepen, doelloos en afwachtend tot de persoon beter werd. Ogen die waterig stonden van de vele tranen die er al zijn gevloeid. Ik meen het, moesten er geen zakdoekjes uitgevonden zijn dan was dat daar wss al een zee geworden.

"Welk ziekenhuis?" vroeg ik.

"Het ziekenhuis in de stad waar ze hem gevonden hebben, hij was in te kritieke toestand om hem over te brengen naar het ziekenhuis hier in de stad." zei Melissa.

"Kritiek? Dus.. Dus hij ligt in... In-" zei ik angstig. Ik viel stil.

"Ja, dat." zei Melissa.

"Alweer, waarom blijft dit gebeuren? Eerst jij Mel en kijk nu is Dallas aan de beurt.." zei ik.

"Weet je zeker dat je het aan kan om te gaan?" vroeg Will voor de zekerheid.

"Ja, ik wil hem zien." zei ik vastberaden.

---------------------------

Toen we aankwamen in het ziekenhuis snelde ik meteen naar de balie.

"Waar ligt Dallas Jackson?" vroeg ik.

"3e verdieping kamer 123." zei de mevrouw.

Direct liep ik naar de lift, Will en Mel konden me amper bijhouden. De lift ging open in enkele seconden. Ik drukte op het knopte waar het nummertje 3 stond. Het duurde een eeuwigheid in de lift, kon die niet wat sneller?

Ik stond voor de kamer waar Dallas lag en ik ademde diep in en uit. Met trillende handen opende ik de deur. Daar lag hij, ogen gesloten, bleek en zag er zwakjes uit.

Mel en Will bleven even op de gang wachten.
Met kleine pasjes stapte ik op hem af. Ik bekeek hem, hij had hier en daar een schaafwond op zijn gezicht. Op het nachtkastje bemerkte ik iets. De afscheidsbrief! Ik nam het vast, opende het en begon te lezen:

Mijn liefste Skyler,

Ik hou zielsveel van je. Wat op het feest gebeurd is tussen ik en Mackenzie mocht nooit gebeurd zijn. Ik was dronken, ja ik had mijn belofte gebroken. En je kent Mackenzie, vrijwel meteen begon ze rond me te draaien en voor ik het wist drukte ze haar lippen op de mijne. Toen ik jou in de gaten kreeg wist ik dat mijn leven voorbij was. Ik probeerde je nog achterna te gaan, maar toen ik buiten stond was je spoorloos verdwenen. Ik reed weg met de auto. Ik kon het niet meer aan. Ik reed snel naar huis, pakte mijn koffers en vertrok naar een land hier ver vandaan. Ik wist dat ik het nooit meer goed met jou zal krijgen. Het is allemaal mijn schuld. Sorry hiervoor. Waarschijnlijk zal je me nooit meer zien.

Vaarwel en ik hou van je,
Dallas.

De tranen kwamen in mijn ogen. Luid begon ik te wenen. Melissa kwam geschrokken de kamer in.

"Wat is er meid?" vroeg ze ongerust.

"Het is allemaal mijn schuld! Moest ik niet zo boos geweest zijn op hem was dit allemaal niet gebeurd. Wat heb ik gedaan? Mijn leven is een puinhoop." zei ik en ik zakte in mekaar.

"Nee, het is mijn schuld." zei Dallas.

"Nee Dallas, ik neem de schuld volledig op mij. Wacht?! Dallas?!" zei ik verbaasd. Ik opende mijn ogen en stond recht. Daar lag Dallas, gezond en wel in het bed, klaarwakker.

Ik liep op hem af en knuffelde hem als een gek.

"Duizendmaal sorry!" zei ik.

"Nee, dat hoor ik te zeggen!" zei Dallas.

De deur vloog open. De dokters kwamen de kamer binnengelopen.

"Juffrouw Jones, we hebben slecht nieuws-" begon de dokter te vertellen, maar hij stopte abrubt. Met open mond staarde hij Dallas aan.

"Di-dit is ongemogelijk!" zei de dokter verbaasd.

"U bent toch Dallas?" vroeg de dokter voor de zekerheid want hij kon zijn ogen niet geloven.

"Ja hoor, in levende lijve." zei Dallas met een knipoog. Hij zag er kiplekker uit.

"Wow, juffrouw Jones, ik kwam u net vertellen dat hij maar 5% overlevingskans heeft. Dit is gewoonweg een wonder!" zei de dokter, nog altijd even verbaasd als daarnet. Ik glimlachte.

"Mag ik vlug even een korte check houden?" vroeg de dokter en hij wandelde op Dallas af. Ik begreep dat ik de kamer moest verlaten. Samen met Mel liepen we de kamer uit, allebei wenend, maar dan van geluk natuurlijk.

Buiten zat Will met zijn rug tegen de muur. Toen we buitenkwamen keek hij op en liep meteen op ons af. Voor de eerste keer in zijn hele leven zag ik hem wenen.

"Ik weet het allemaal, de dokter vertelde het net. Ik kan niet geloven dat ik mijn beste vriend ga verliezen, maar we moeten blijven geloven! Hij gaat het redden!" zei Will, terwijl hij hevig doorweende. Mel en ik keken elkaar verbaasd aan en begonnen daarna te lachen. Will keek op.

"Willeke, hij is daarnet wakker geworden! Hij is een wonderkind." zei ik blij. Opnieuw begon Willhevig te wenen, maar dan van geluk denk ik.

We omhelsden elkaar hard en stonden daar wel zo'n 5 minuten. En daarna liepen we vrolijk de kamer van Dallas binnen.

------------------------

😊😊😊