You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 16

BIEP BIEP BIEP
- snooze -
BIEP BIEP BIEP
- snooze -
BIEP BIEP BIEP
"Aahh, kom op Skyler. Tijd om op te staan." riep mijn moeder.
Met moeite klom ik uit mijn bed.
Ik deed mijn dagelijkse ochtendritueel, dat is mijn ander woord voor ontbijten, douchen, kleren aantrekken, opmaken en vertrekken naar school.
Zoals gewoonlijk haalde ik Melissa op en reed verder tot school.
Toen we aan het laatste kruispunt kwamen, liep het mis.
Een auto kwam van rechts, reed door het rode licht en knalde vervolgens recht tegen ons.

"Skyler, het doet zo'n pijn." hoorde ik Melissa zeggen, waarna het zwart voor mijn ogen werd.

Ik opende mijn ogen, en zag dat ik in een ziekenkamer lag.
Toen ik naast me keek, zag ik mijn bezorgde moeder kijken naar me.

"Skyler, schatje. Gaat alles goed?" vroeg ze poeslief.
"Ik voel me prima, maar waar is Melissa?" vroeg ik paniekerig.
"Met Melissa gaat het iets minder goed, ze ligt in coma en is nog in levensgevaar." zei mijn moeder triest.
Ik barste in tranen uit.
"H-het is allemaal mijn schuld!" riep ik uit.
"Nee, Skyler... Het is jou schuld niet. Het is de schuld van de auto die tegen jullie botste. Hij reed door het rood en botste dan tegen jullie. Maar ik ben hem wel eeuwig dankbaar, want hij stopte en pleegde geen vluchtmisdrijf zoals velen doen. Hij belde ook de ziekenwagen, die dan meteen ter plaatste kwam. Tot de ziekenwagen ter plaatse gekomen is, gaf hij jullie twee eerste zorg. Moest hij dat allemaal niet gedaan hebben, dan zouden jullie misschien al dood geweest zijn." zei mijn moeder en er verscheen een klein glimlachje op haar lippen.
Er kwam een dokter binnen.
"Ik heb slecht nieuws." begon hij.
"Je hebt een aantal dingen gebroken en je hebt ook ernstige wonden. Je zal nog zeker 2 weken in het ziekenhuis moeten blijven." zei hij.
"Kan ik Melissa zien?" vroeg ik.
"Natuurlijk kan dat." zei hij kalm.
"Volg me maar, als u wilt." zei hij.

Ik volgde hem door het doolhof van verschillende gangen van het ziekenhuis.

Toen we eindelijk aan de deur kwamen, zei de dokter nog: "Ben je zeker dat je haar wilt zien? Ze is er erg aan toe." zei hij bezorgd.
"Ja graag, nu ze er nog is." zei ik.
Hij deed de deur open.

Toen ik haar zag, zakte ik huilend in elkaar.

Dagen bleef ik wenen, het waren erg lange dagen. Ze was nog altijd in levensgevaar en lag nog altijd in coma.
"Zou het ooit nog goed komen met Mel?" vroeg ik mij af.

----------------------

Dramatisch stukje...
Wat denken jullie? Zou het nog goed komen met Melissa? 😏

En dankjewel voor de bijna 200 reads!!! 😘