You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 30

Ik zuchtte. Hij is echt verschrikkelijk. Ik haalde een noteblok uit en krabbelde er wat op. Daarna toonde ik het aan Dallas. Op het blaadje stond: I DON'T TALK TO U. Hij las het vlug en keek me verbaasd aan. Ik negeerde hem en liep gewoon door. Weg van hem, weg van de miserie. Als eerst moest ik dus mijn excuses gaan aanbieden bij Bastièn, maar ik kon hem nergens vinden! Niet in het lokaal, niet in de kantine, niet op de speelplaats, niet bij zijn kluisje, niet in de wc's (ja, ik ben in de jongenstoiletten gegaan...)

Ik zal hem later wel nog eens zoeken, want nu was het tijd om naar de les te gaan.

Vijftig minuten later eindigde de les. Ik bleef Dallas negeren. Zo snel als ik kon liep ik het klaslokaal uit en liep naar mijn auto. Ik was nu waarschijnlijk wel de helft van mijn boeken vergeten, maar whatever... Ik scheurde weg, veel verbaasde blikken van leerlingen keken me aan. Thuis sprong ik in de zetel en bleef daar wel minutenlang levenloos liggen. Waarom loopt alles mis? WAAROM?! Ik schreeuwde het uit. Dat luchtte enorm op. Even later hoorde ik de deurbel. Aub, laat dit Dallas niet zijn, aub! Gelukkig stond Melissa voor de deur.

"Meid, wat is er?" vroeg ze en ze keek me medelevend aan.
Ik barstte in huilen uit. Ze nam me vast in haar vertrouwde armen en probeerde me te troosten. Ik vertelde haar het hele verhaal, het was echt langdradig uitgelegd.

Na het verhaal was ik eindelijk uitgehuild.

"Ik wil wel nog bij je blijven om je te troosten maar-" zei Melissa.
"Ga maar, het is oke. Ik red me wel." zei ik tegen haar om ze gerust te stellen.
"Gaat het?" vroeg ze nog eens.
"I'm fine." antwoorde ik, maar vanbinnen kon ik wel doodgaan. Ze liep naar buiten en deed de deur dicht. Meteen barstte ik weer in tranen uit. Waarom is mijn leven zo'n puinhoop?

De volgende morgen werd ik weer wakker door mijn wekker. Blijkbaar heb ik mezelf dus in slaap gehuild. Zielig...

Ik heb dus geslapen met mijn kleren, dus trek ik vlug een ander setje aan.
Ik bekijk mijn gezicht vlug eens in de spiegel. In één woord: HORRIBLE! Snel werk ik mijn make-up bij en vertrek naar school. Ik heb zoveel spijt dat ik ruzie gemaakt heb met Dallas, dus besluit ik het snel goed te gaan maken.

"Mel, weet jij waar Dallas is? Ik zoek hem nou al eeuwen!" vroeg ik haar.
"Hij is geschorst." zei ze droog.
"WAT?!" schreeuwde ik.

"Door mij." zei een stem achter mij. Het was Bastièn.

Ik nam hem vast bij zijn kraag.

"Wat heb je gedaan?" siste ik woedend door mijn tanden.

"Gewoon." zei hij.

"Gewoon wat?!" vroeg ik nog bozer.

"Ik vertelde de directrice over het voorval van gisteren." zei hij doodleuk.

Dát was de druppel.

"Jij-jij godverdomsemisluktemens!!!" riep ik uit. Ik stond op het punt hem te slaan, zo hard als ik kon. Maar Melissa hield me tegen.
"Laat die asshole." zei ze en ze probeerde me te kalmeren.

"Mel, het is spijbeltijd. We moeten NU naar Dallas." zei ik.
"Maar-" zei ze.
"NU!" riep ik uit.

En zo vertrokken we onmiddellijk naar Dallas' huis, want hem kennende zat hij nu nog niet op school.

-----------------

Oehh, lekker veel drama 😋