You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 25

Hijgend stopte ik bij de rivier. Ik draaide me om en zag Dallas al in de verte. Blij stopte ik mijn handen in de lucht en begon te juichen.
"I am the champiooooonnnn!" riep ik zo luid als ik kon. Dallas keek teleurgesteld.
"Oke, je krijgt een troostprijs." gaf ik toe en drukte een kusje op zijn wang.

Hand in hand liepen, of beter gezegd skaten, we binnen in het zwembad. We kleden ons om en sprongen niet veel later in het ijskoude water.
"Brrrrrrr" zei ik.

We zwommen niet heel lang, want daarvoor was het water van de rivier iets te koud.

(In Parijs is er een zwembad, waar je een stuk in de rivier de Seine kan zwemmen.)

We namen eerst de taxi terug naar het hotel om de skates terug te brengen. Ondertussen douchten we ons vlug.

Ik droogde mij af en liep de kamer in. Daar stond Dallas, heel netjes gekleed. Mijn ogen werden groot. Achter zijn rug hield hij een kledingstuk.

"Wat dacht je van dit?" vroeg hij en hij haalde het kleed tevoorschijn. Het was een prachtig zwart kleed, met op de zijkant een spleet.

"Trek het maar aan, het staat je vast beeldig." zei hij.

Ik bekeek mijn eigen spiegelbeeld. Was ik dat? Ik geloofde mijn eigen ogen niet. Dallas kwam achter mij staan en sloeg een arm om mij heen.

"Zie je wel! Ik heb altijd gelijk." zei hij.
Ik glimlachte.

"Kunnen we?" vroeg ik.

We liepen samen het hotel uit en Dallas wuifde naar een taxi.

"Naar de Seine." zei hij uiteraard in het Frans.

In de taxi checkte ik even mijn gsm.

-12 ongelezen berichten-
Ik opende ze snel, misschien is er weer iets met Melissa, of iets met mijn moeder? Toen ik ze opende, bleken ze allemaal van Melissa te zijn.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
M: Heb je een leuk tijd daar? 💋
M: Het is hier retesaai 😳
M: Te druk bezig? 😉
M: Hallo?
M: JOEHOEEEEEEE
M: SKYLEEEEER
M: ?
M: ?
M: ?
M: Leef je nog?
M: 👋👋👋
M: omg, je bent toch niet ontvoerd he? 😱💋
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Melissa toch...
Snel antwoorde ik:

~~~~~~~~~~~~~
S: Melissa, alee komaan zegg! Ik ben oke en het is hier erg leuk 😉👅
~~~~~~~~~~~~~

De taxi stopte bruusk.
"20 euro." mompelde hij in het Frans.
Hij is ook niet van de vriendelijkste.
"Ook een goeieavond." zei ik in het Nederlands zodat hij het niet verstond.
Hij keek me verbaasd aan, ik besloot er niet op te reageren. Jij niet vriendelijk, wel ik ook niet!

We stapten uit en Dallas nam meteen mijn hand vast. We liepen al een heel eind langs de Seine tot we de brug bereikten.

"Damn, we hebben geen slotje!" riep ik teleurgesteld.

Dallas grijnsde. Hij haalde een prachtig gouden slotje tevoorschijn waarin onze initialen gegraveerd stonden.

"Echt goud." zei hij.
"Ooh dankjewel! Jij denkt echt aan alles!" riep ik blij.

"Aan u de eer." zei hij plechtig waarop hij het slotje aan mij overhandigde. Ik zocht een mooi plekje uit in het midden van de brug en klikte het slotje vast.

Ik keek naar Dallas, recht in zijn felle, helderblauwe ogen.

-------------------------

Ik zou graag eens weten wat jullie van dit verhaal vinden, want ik heb nog geen enkele commentaar gekregen. Is het niet goed misschien? Je mag altijd eerlijk zijn, hoor! Als je het verhaal verschrikkelijk vindt mag je dat gerust zeggen! 😉

Ik vind wel dat het vlot schrijft en ik amuseer me wel.

Vergeet niet: VOTE, COMMENT AND FOLLOW! ❤️