You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 2.2

Ik laat een taxi stoppen en toon hem het adres waar mijn appartementje zich bevind. Ik verwacht er niet iets chics aan te treffen. Ik ben verbaasd wanneer de taxi stopt aan een enorm luxe appartement, dit kan toch niet waar zijn? Voorzichtig loop ik binnen en ik ga op zoek naar de balie. Hoe reusachtig kan een gebouw wel niet zijn? Onderweg keek ik wat in het rond. Prachtige gouden liften, met elk daarvoor een medewerker die je leidt naar het juiste verdiep. De donkerrode fluwelen zetels waren ook perfect afgewerkt met gouden accenten, net als de tafels. Iets verder zag ik dan eindelijk de incheckbalie. Ik liep er op mijn gemak naartoe.

"Jongeman, kan ik iets voor u betekenen?" vroeg de man achter de balie. Hij was helemaal opgekleed, donkerrood vestje met gouden knopen en een zwarte broek.

"Ik ben op zoek naar mijn appartement. Op de naam van Bastièn Thompson." zei ik.

"Euhm, ik kan niets vinden?" zei de man verbaasd. Subtiel leunde hij over de balie en keek naar mijn voeten.

"Is dat een enkelband?" vroeg de man afgrijzend.

"Ja." antwoordde ik kort.

"Dan moet u waarschijnlijk in het gebouw hier tegenover zijn, ex-gevangenen worden nogal vaak naar die plaats geleid. En nu oprotten uit mijn appartement!" zei de man quasi boos.

Geschrokken versnelde ik mijn pas naar buiten tot ik even voor de deur tot stilstand kwam. Ik zag daar een bekend gezicht, alhoewel dat dacht ik. Ik zag daar Dallas, die binnenliep in het luxeappartement. We wisselen snel even een blik met elkaar. Hij leek geschrokken, maar dat zal ik wel mis hebben. Hij was daar samen  met een ander meisje, maar dat was Skyler niet? Ze leek op Marie, maar dat zal ik wel mis hebben. Ik begon zelfs al te twijfelen of dat wel Dallas was? Maar dan nog, ik kreeg een geweldig idee binnen. Skyler zal hierdoor helemaal gebroken worden. Duivels wreef ik mijn handen tegen elkaar en liep ik grijzend het appartement uit.

Mijn goed humeur keerde snel om toen ik het appartement zag waar ik moest wonen. Je kan het zelfs niet eens een appartement noemen. Het leek op een verlaten stort. Ik stak de straat over en bleef stil staan voor het verschrikkelijke appartement. Ik had al zin om mij om te draaien en terug te gaan naar de gevangenis, want daar was het wel beter dan dit stort. Maar ik bleef mijn doel voor ogen zien en besliste dan maar om binnen te gaan. Vlak nadat ik één stap in het appartement gezet had, overviel mij de geur van rook, afval en drugs. Ik kneep mijn neus dicht en liep verder naar de incheckbalie. Ik meldde mijn naam en kreeg een verroeste sleutel naar me toe gegooid.

"3de verdiep." mompelde de man achter de balie.

Slenterend liep ik naar de lift. Toen ik op het knopje drukte, viel het knopje er bijna af. Het duurde een eeuwigheid tot de lift eindelijk beneden was en moeizaam gingen de deuren open. Wat een verschil met de liften uit het luxeappartement. Ik stapte in de lift en drukte op het knopje van de 3de verdieping. Schuddend kwam de lift in beweging. In schokjes ging hij naar boven en het duurde bijna 2 minuten tot ik eindelijk de derde verdieping bereikt had, de volgende keer ga ik met de trappen. In de gang zaten een paar mannen te roken en er lag ook een fles whisky tussen hen, die al half leeg was.

Ik liep hen voorbij zonder hen een blik waardig te gunnen. Helemaal op het einde van de gang zat mijn appartementsdeur. Ik stak de sleutel op het slot en opende de deur. Binnen trof ik een bijna helemaal kapot bed aan. Daarnaast stond een tafeltje met een enkele stoel aan. Bij de stoel was er al een poot afgebroken geweest, die met wat ducktape er weer aangeplakt was. Er stond ook een minikoelkast, met een fornuisje ernaast. Er lag nog wat eten op het fornuis, dat al begon te beschimmelen. In de hoek van de kamer was er nog een deur, waarachter een toiletje en een douche stond. Bij de douche was het gordijntje al verdwenen. De spiegel die boven het toilet ging, was al helemaal gebroken. Zuchtend plofte ik neer op mijn bed, die helemaal inzakte. Hier kon ik echt niet lang leven. Mijn plan moest zo snel mogelijk uitgevoerd worden. Ik werd opgeschrikt uit mijn dagdromen toen er in de kamer naast mij verschrikkelijk luide muziek weerklonk. Woedend stond ik op en liep mijn kamer uit naar de deur van de kamer naast mij.

Luid bonkte ik op de deur en riep dat hij moest opendoen. Een grote, stevig gebouwde man opende de deur.

"Oh, is dit het nieuwe jochie van hiernaast? Wat moet je hier?" zei hij met een luide stem.

"Zet die muziek nu meteen stiller." beveelde ik.

"Haha, wie denk jij wel dat jij bent?" lachte hij mij uit. "Poepie, kom eens dag zeggen tegen dat nieuwe jochie van hiernaast." riep hij de kamer in.

Een levensechte barbiepop kwam naast hem staan. Ze kauwde duidelijk op een kauwgom. Met immenslange nagels zwaaide ze gedag.

"Hoiii!" riep ze met een heksenstem.

"Jij bent geen lelijke verschijning! Jij woont toch hiernaast he? Ik kon misschien wel eens langs! En mijn naam is Betty!" zei ze met een knipoog.

Woedend keek de grote man mij aan.

"JIJ, OPROTTEN NU!" riep hij boos toen hij zijn vuist balde en gevaarlijk uithaalde naar mijn gezicht. Gelukkig kon ik de vuist nog snel ontwijken en wegvluchten naar mijn kamer.

Zuchtend liet ik mij neervallen op de stoel, maar de poot met ducktape brak en daardoor belandde ik op de grond. Ondertussen hoorde ik dat de luide muziek nog een tikkeltje luider gezet werd.

"Wat een geweldig leven heb ik toch." mompelde ik tegen mezelf.

Voor de rest van de avond zat ik plannen te bedenken hoe ik Skyler het best kan aanpakken. Het liefst zou ik ook graag al haar andere vrienden treffen. Ik haalde mijn gsm boven en maakte een nieuw Facebook-account aan. Met dit account keek ik op het profiel van Skyler tussen haar vrienden en foto's en kwam ik snel tot de conclusie wie haar naasten waren.

Het waren er wel een hele hoop en daardoor besefte ik wel dat ik een hele tijd zoet zal zijn met hen allemaal te treffen. Ook zag ik dat ze verloofd is met mijn jeugdvriend Tyler. Dus is het misschien wel waar dat ik Dallas daarnet tegenkwam.

Eventjes later ging de luide muziek uit en ik hoorde mijn oren piepen. Misschien gingen ze gaan slapen? Ik keek op de klok van mijn gsm en zag dat het ondertussen al 3 uur was. Misschien voor mij ook even tijd om te gaan slapen, voordat de luide muziek opnieuw zal starten.

Liggend in mijn bed bedacht ik mij plots dat ik enkele van die stevig gebouwde mannen in dit gebouw best te vriend kan houden. Die hulp kan misschien nog van pas komen tijdens dat ik mijn plannen uitvoer. Met een gerust hart ga ik gaan slapen, mijn wraak zal zoet zijn!

----------------------------------

Een heel hoofdstuk over Bastièn. Wat vinden jullie ervan?