You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 18

Ik liep zo snel als ik kon naar Melissa toe. Toen ik ik haar kamer binnenliep zag ik al haar spullen, maar Melissa was nergers te bespeuren. Ze zou toch niet?..
"Skyler." zei mijn moeder zacht.
"Ze wordt nu met spoed geopereerd." zei ze.
Er liep een traan over mijn wang.

"Liefje, je lag hier zolang blijven als je maar wilt, maar ik moet nu aan het werk. Ik ga nu een week naar papa in Amerika, dus je bent alleen thuis. Je mag gerust iemand uitnodigen." zei ze.
"Oke." zei ik.
Hoe kan ze nu vertrekken in zo'n situatie? Werken, werken, werken is alles wat hun interesseerd.
"Bye liefje, ik moet nu echt gaan want ik moet mijn vlucht halen." zei ze.
"Oke bye." zei ik droog.
Ze liep de kamer uit.
Direct daarna stond Dallas in de deuropening.
"Gaat alles goed?" vroeg hij.
"Ja tuurlijk, mijn moeder laat mr achter in zo'n situatie voor hun dom werk, Melissa ligt in het ziekenhuis, ik ben alleen thuis, dusja alles prima." zei ik.
"Skyler..." zei hij meelevend.
Ik keek hem aan, een traan liep over zijn wang.
"Je-je weent." zei ik.
Snel veegde hij de traan weg.
"Nouja, grote jongens wenen ook..." zei hij.

KLOP KLOP
We keken naar de deur.

"Melissa is succesvol geopereerd." zei de dokter.
"Ze is niet meer in levensgevaar." zei hij met een glimlach.
Ik begon te wenen, maar dan van blijdschap.
"Danku, danku, danku dokter!" zei ik blij en de gelukstranen bleven maar stromen.
Het verbaast me echt dat mijn tranen nog niet op zijn, ik heb waarschijnlijk al een hele zee geweend.

"Ze is net wakker geworden van de verdoving, je kan haar zien als je wilt." zei hij.
"Graag." zei ik.

We liepen de kamer binnen.
Ze was wakker.
"Skyler!" riep ze blij.
"En Dallas? Wat doe jij hier?" zei ze verbaasd.
"Lang verhaal." zeiden we beiden.

"Ik ben zo blij dat je niet meer in levensgevaar bent! Omg, Mel je hebt me veel laten wenen." zei ik.
Er verscheen een glimlach op Melissa haar mond.
Ik keek naar haar ogen en zag meteen wat ze dacht.

"Knuffeltijd!" riepen we beiden uit.
We omhelsden elkaar lang, erg lang. Opnieuw kwamen er tranen.
Na zo een 5 min geknuffeld te hebben, besefte ik dat Dallas nog naast me stond.
"Dankjewel Dallas." zei ik.

"De bezoektijd is over. Juffrouw Melissa moet rusten, als alles goed gaat kan ze volgende week weer naar huis."
"Dankjewel dokter, dankjewel om haar leven te redden." zei ik blij.
"Het is nou eenmaal mijn job." zei hij trots.

"Bye Mel, tot morgen!" riep ik haar toe.

Dallas en ik liepen de kamer uit.
"Nou, ik heb best wel honger." zei ik.
"Wat dacht je van de Mc Donalds?" vroeg hij.
"Is prima." zei ik.

We reden er naartoe op zijn scooter.
Even later zaten we rustig aan een tafeltje te eten.

"Zeg eens, sinds wanneer denk jij aan huiswerk?" vroeg ik.
"Sinds ik jou partner van huiswerk werd." zei hij.
Langzaam at ik mijn Big Mac op en ruimde af.
Hij zette me thuis af.
Ik liep langzaam naar de voordeur en begon de code in te tikken op de voordeur.
"Skyler." zei hij.
Ik draaide me om.
Hij stond vlak voor me.
Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en liep terug naar zijn scooter.
Hij stapte erop en keek naar mij.
Ik glimlachte en zwaaide naar hem.
Hij is zo geweldig, zo geweldig.
Toen ik binnen was, dronk ik vlug nog een glas water en kroop dan ik mijn bed.
Hmmm, ik ga lekker dromen over mijn Dallas.

--------------------

Sorry dat het zo lang duurde voor ik een nieuw hoofdstuk geplaatst had.
Ik was namelijk op reis en had daar niet veel wifi.
Sorry!
😘