You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 17

"Skyler, liefje. Ik heb nieuws over Melissa." zei ze.
Ik maakte de deur open.
"Goed of slecht nieuws?" vroeg ik bang.
"Beide." zei ze.
"Begin dan maar met het goede, ik heb al genoeg slecht nieuws gehoord." zei ik met het hoofd naar beneden.

"Oke dan... Melissa maakt vorderingen, dus ze gaat erop vooruit. Ze heeft al 1 maal haar ogen opengedaan. Toen riep ze jou naam, Skyler."
"Ja... En het slechte?" vroeg ik.
"Ze is nog altijd ik levensgevaar." zei mijn moeder.
Alweer begon ik lichtjes te huilen.

"Ik zal je maar even alleen laten.. Enne als je het weer aankan om naar school te gaan, dan mag je weer gaan. Ik ga nu even boodschappen doen." zei ze.

Geen haar aan mij dacht eraan om terug naar school te gaan, Melissa kwam nu op de eerste plaats.

Op dat moment ging de bel.
Ik liep de trap af en keek in het voorbijgaan nog eens in de spiegel.
Mijn ogen zaten nog altijd rood van het huilen, mijn haren niet gekamd pff.

Ik maakte de deur voorzichtig open en piepte naar buiten.

"Yoo Skyler." zei Dallas.
"Rot op." zei ik en ik gooide de deur dicht.

Dallas hield de deur open met zijn voet.
"We gingen toch vandaag werken aan ons project?" zei hij.
"Shit, helemaal vergeten dus doeii!" riep ik en waagde nog een poging om de deur dicht te doen.

"Wacht, Skyler!" riep hij.
"Wat?!" riep ik terwijl ik de deur openmaakte.
Ik keek recht in zijn ogen.
"Skyler, wat is er? Je ogen zitten rood, je haren niet gekamd... Dat is helemaal niets voor jou?" zei hij.

"Kom binnen, dan vertel ik het verhaal." zei ik.
Toen we ons in de zetel neerploften, begon ik het hele verhaal te vertellen.
Weer begon ik op het einde lichtjes te huilen.
"Kom hier." zei Dallas, waarop hij me vastnam in een stevige knuffel waar je nooit meer uit wou.
"Dankje voor de steun." zei ik.
Dallas glimlachte.

Mijn telefoon rinkelde.
Het was mam.

"Skyler, kom nu meteen naar het ziekenhuis! Het gaat slecht met Melissa." riep ze.
"Maar mijn scooter is eraan door het ongeluk! Ik heb geen vervoermiddel." riep ik terug.

"Ik breng je wel." zei Dallas.

"Het is in orde, ik kom zo snel mogelijk." riep ik terug.
"Kom, nu op je scooter." riep ik naar Dallas.
"In je pyjama?" vroeg hij.
"Kan me niks schelen, NU OP DE SCOOTER!" riep ik.
"Ja chef." zei hij braaf en we reden naar het ziekenhuis.

--------------------------

Wat is er gebeurd met Melissa? 😱😘