You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 36

"Jullie zijn de beste! Echt waar!" riep ik blij uit. Plots klopte er iemand op de deur. Wie zou dat nu kunnen zijn?
"Binnen!" riep Mel.
Afwachtend keek ik toe, als dat nu Bastièn is, dan vermoord ik hem onmiddellijk, zonder medelijden.
Gelukkig was het Will's hoofd die uit de deur piepte.

"Melissa! Ben je oké?! Ik hoorde op de radio iets en ik kwam meteen hiernaartoe." zei hij waarop hij in de armen vloog van Melissa.

Niet veel later bracht de ambulance ons naar huis. Onze auto's stonden nog bij mij thuis, dus daarop brachten ze ons naar huis.

Bij ons huis krioelde het van politieauto's en agenten. Ze bekeken alle aanwijzingen en maakten ondertussen ook de garage schoon, want er lag megaveel bloed. Ze checkten ook de vingerafdrukken, voor het geval dat er meer mensen meespeelden met Bastièn zodat ze die ook kunnen oppakken. Ooh en Bastièn moet nu verblijven in een instelling en als hij achttien wordt, moet hij nog 10 jaar in de cel zitten. Dus zijn we toch wel even van hem verlost.

Met z'n vieren stapten we uit. Snel werden we omsingeld door de pers. Een heleboel vragen werd op ons afgericht en de microfonen werden bijna in onze mond geduwd. Maar geen enkel van ons vieren antwoordde. Gelukkig werden we gered door een politieman die ons door de menigte naar binnen trok. Aan de keukentafel werden we verhoord. Na het hele verhaal vroeg een agent aan me of hij toegang kon krijgen tot de beelden die de bewakingscamera's gemaakt hebben. In elke kamer hangt er wel zo'n ding, dus Bastièn kan niets ontkennen. Hij is er gloeiend bij. Hoe kon ik nou ooit in hem geloven?
Duizenden vragen dwarrelden door mijn hoofd terwijl ik de computer opstartte in mijn vaders bureau. Ik voelde getril in mijn broekzak. Ik haalde mijn iPhone 6 eruit en zag dat mijn mama me belde. Sinds wanneer geeft ze om mij? Verbaasd drukte ik op het groene telefoontje en bracht de telefoon naar mijn oor.

"Hoi mam."
"Skyler, liefje ben je oké?"
"Ja, alles is weer goed nu."
"Heb je verwondingen?"
"Enkele schrammetjes maar, Melissa is er erger aan toe."
"Ligt ze opnieuw in coma?"

Mijn hart stuikte ineen bij dat woord.

"Neen."
"Red je jezelf daar alleen?"
"Ik heb Melissa, Dallas en Will."
"Wie is Will?"
"Een jongen uit mijn klas en het vriendje van Melissa."
"Oh, nou ik en je vader blijven hier dan maar. We hebben nog veel werk."
"Oké"
"Doeg liefje." zei ze nog en daarna drukte ze af.

Woedend gooide ik mijn gsm op de grond. Hoe kunnen ze?! Ik werd hier bijna vermoord en zij blijven gewoon daar? Alsof dat werk berlangrijker is dan hun bloedeigen dochter?!

Toen mijn woede wat gekalmeerd was, raapte ik mijn gsm op. Het scherm was gebroken in wel duizend stukjes. Zo, die is kapot. Morgen ga ik wel om een nieuwe.

Ik voelde twee zachte, warme armen om me heen die me optilden.
"Gaat het?" vroeg Dallas.
"Nou, ik ben bijna vermoord en mijn ouders houden meer van hun werk dan van hun dochter, dus ben ik helemaal oké." antwoordde ik.

Ik draaide me om en keek recht in zijn ogen. Zijn armen hielden me in een stevige knuffel.

"Kom vanavond maar lekker bij mij thuis slapen, samen met Melissa en Will. Dan kunnen we onze gedachten op wat anders zetten." zei hij.

Terwijl de politie het huis controleerd op verdere sporen, gaan we naar Dallas' huis. Ze hebben daar een privé wellness, dus kunnen we daar wat ontspannen...

--------------------

Ik ben nog altijd ontzettend blij dat ik zojuist de 1K gehaald heb!

Mijn doelen:

-1000 reads ✅
-100 votes
-50 volgers