You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 35

Samen doorzochten we het hele huis, zonder resultaat. Er waren ook geen dingen gestolen; zoals tv, geld,...
Maar toen bleef de allerlaatste kamer over. Ik voelde hoe Dallas enorm begon te trillen, wie weet wat er daar zat?
Een één of andere gek met een pistool, wie weet een monster? Oke ja, monsters bestaan niet dus die kunnen we al schrappen. Misschien zo ene van een horrorfilm? Skyler, stop met dagdromen!

Dallas' hand begaf zich naar de klink. Maar plots hoorden we een luid gegil uit de kamer. Het klonk als Melissa.

"Melissa?!" riep ik bang. Maar de kregen geen geluid terug.

"Hou je klaar." fluisterde Dallas en in een ruk gooide hij de deur open.

Daar zat Melissa, op een stoel. Haar gezicht was helemaal bebloed. Haar handen en voeten waren vastgeknoopt aan de stoel en haar mond was dichtgetapet. Op haar middel hing er een briefje met het opschrift: 'Dit had jij kunnen zijn.' Maar van de dader was er geen spoor. Mel wees met haar ogen aan dat we achter ons moesten kijken.

En daar stond Bastièn. Met een mes in zijn hand. Hij kon niets tegen ons, want wij hadden een pistool.
"Jullie moeten boeten." zei Bastièn en hij haalde een pistool tevoorschijn.
"Shit, Bastièn. Je bent jezelf niet. Geef dat pistool maar aan mij." zei ik voorzichtig. Mijn stem klonk zelfzeker maar vanbinnen was ik doodsbang. Met kleine passen stapte ik op hem af en stak mijn hand uit.

"Geef het aan me." zei ik.
"Nooit!" zei hij en hij richtte het pistool op me. Hij haalde de trekker over, maar in een snelle reflex duwde Dallas me weg. Dallas snelde naar Bastièn en greep hem vast. Overstuur belde ik naar de politie en in twee minuten stonden ze voor de deur. Ze pakten Bastièn op. Ook belden ze nog naar de ambulance om ons te komen halen. Melissa moest snel medische hulp krijgen.

Maar gelukkig zijn we van Bastièn af.

Dallas drukte me tegen zich en gaf me een kusje op mijn hoofd.
"Alles komt goed babe." zei hij.
Ik zuchtte.

Langzaam liepen we samen door de witte, enge gangen van het ziekenhuis. Dit moment werd erg moeilijk voor me, want nu kwam het moment dat ik in Mel haar ziekenhuiskamer binnenliep. Meteen kreeg ik een flash-back.

'Ze zal het niet halen, ze is in levensgevaar. Het is JOUW schuld. Allemaal jouw schuld.'

Ik kreeg zwarte stippen te zien.

"Skyler, ben je oke? Je bent lijkbleek!" zei Dallas bezorgd.
"I-ik ben oke." zei ik.

Mijn zicht werd alsmaar waziger en de zwarte stippen werden groter en groter. Ik voelde hoe ik hard op de grond viel en daarna werd het zwart voor mijn ogen.

~~~~~~~~~~~~~~

"Skyler. Word wakker please." hoorde ik Dallas zeggen.

"Ze ademt nog." hoorde ik een mannelijke stem zeggen.

"Skyler, ben je wakker?" vroeg Melissa.

Ik probeerde mijn ogen te openen, maar die vielen snel weer dicht door het felle licht.

"Skyler! Je leeft nog!" riepen Mel en Dallas opgelucht uit.

"Geef haar wat ruimte." zei opnieuw de mannelijke stem, waarschijnlijk van een dokter.

"Juffrouw, kunt u uw ogen openen?" vroeg de dokter.

Ik opende mijn ogen op zijn bevel.

"Goed, kunt u wat zeggen?" vroeg hij nog.

"Ja, hoor." zei ik.

"Prima, weet u wie deze personen zijn?" vroeg hij en hij wees naar Dallas en Melissa.

"Dallas en Melissa." antwoorde ik flink.

"Dan verklaar ik u nu tot genezen persoon." zei hij en we moesten allemaal lachen.

"Danku dokter." zei ik terwijl ik me rechtzette. Maar meteen legde ik me weer neer door de pijnlijke hoofdpijn.

"Hoofdpijn is normaal nu, blijf log maar even rustig liggen en probeer het daarna nog eens opnieuw. Als de hoofdpijn na een halfuurtje nog niet over is, waarschuw me dan." zei hij en hij vertrok uit de kamer.

Ik bekeek Melissa, haar gezicht zat nog vol met kleine sneetjes, maar voor de rest was alles oké.

"Waarom viel je flauw?" vroeg ze.

"Ik moest terug denken aan jou vorige bezoek aan het ziekenhuis." zei ik en ik richtte mijn hoofd naar beneden.

"Alles is goed nu, je hoeft je geen zorgen te maken." zei ze.

"Groepsknuffel!" riep Dallas plots random.

----------------

Ik had echt eens zin om zo'n hoofdstuk te schrijven!
😘