You're mine, i'm not yours

Hoofdstuk 31

Nog geen vijf minuten later stonden we voor Dallas' huis. Nog voor we de kans kregen om aan te bellen, vloog de deur open.

"Ik zei toch dat die Bastièn niet te vertrouwen is! Door hem zit ik nu wel in de dikke shit met mijn ouders!" begon hij te roepen.

"Dallas, i know. Ik moest je geloven..." zei ik.

Hij zuchtte.

"Wat moet ik nu doen?! Mijn ouders zijn echt niet normaal boos op me! Het is een wonder dat ze me nog niet vermoord hebben!" zei hij. Hij begon helemaal te flippen.

"Rustig Dallas! Het komt wel goed! Ik praat wel met je ouders en de directrice-" zei ik.

"Ja, die trutdirectrice zal het zeker begrijpen." zei hij sarcastisch en alweer ontsnapte een zucht langs zijn mond.

Het was even stil, Dallas keek naar beneden. Een traan rolde over zijn wang naar beneden en sloeg kapot op de grond. Meteen stapte ik op hem af en sloot hem in mijn armen.

"Sorry, sorry, sorry, echt waar sorry dat ik je niet geloofde. Sorry, sorry dat ik boos was op je. Sorry!" riep ik. Ik huilde ook lichtjes.

"Uhmm, ik zal jullie even alleen laten..." zei Melissa stil en ze zette voorzichtig een paar stappen achteruit. Dallas en ik keken elkaar aan. Hij drukte zijn lippen op de mijne, maar trok ze snel weer terug.

"Ben je nog boos op mij?" vroeg hij muisstil, zo stil dat ik het bijna niet hoorde.

"Nee Dallas, nee." zei ik en ik glimlachte.

Opnieuw trok hij me in een knuffel.

"Ik beloof je dat als ik het niet goed kan praten met de directrice, dat ik dan ook meteen naar jou nieuwe school kom. Melissa zal ook wel meekomen hoor." zei ik.

"Maar Skyler, dat hoef je echt niet te doen hoor." zei hij en keek me aan.

"Maar...beloof me wel dat je nooit meer met die vuile Bastièn omgaat." ging hij verder.

"Maar natuurlijk, dat was ik al van plan... Maar of hij mij gerust zal laten is een ander probleem..." zei ik onzeker.

"Dan krijgt hij opnieuw met mij te maken." zei Dallas.

"Skyler, we moeten gaan... Het tweede lesuur start binnen 10 minuten." riep Melissa van ver.

"Ja, ik kom." riep ik haar toe.

Ik draaide mijn hoofd naar Dallas.

"Wat doe jij nu?" vroeg ik.

"Voorlopig blijf ik nog even thuis en zie dan wel weer wat er gebeurt." zei hij.

"Prima." antwoorde ik.

We knuffelden elkaar nog even voor de laatste keer en daarna keerde ik terug naar mijn auto waar Melissa al ongeduldig zat te wachten.

"Duurde dat nu zo lang?" vroeg ze, het klonk een beetje boos.
Ik moest lachen.

"Melissa toch." zei ik.

We keken elkaar aan en moesten meteen weer lachen. Met de slappe lach reden we terug naar school om de dag verder te zetten zonder problemen, alhoewel...dat dachten we toch...

---------------

Hmmm 😏