Na planie (Malec)

22. DECYZJA

Pierwszy wstał Magnus, którego kac zmusił do opuszczenia łóżka. Wziął ze stolika szklankę i poszedł do łazienki. Nalał sobie wody z umywalki, a następnie opóźnił ją duszkiem. Napełnił następną i popił dwie tabletki przeciwbólowe, które wygrzebał z szuflady. Gdy wrócił do pokoju, zastał siedzącego na łóżku Aleca, który wlepiał w niego zbolałe spojrzenie.

- Porozmawiajmy - poprosił go cichym głosem.

- Wydaje mi się, że już ci powiedziałem, że nie mamy o czym rozmawiać - odparł beznamiętnie.

- Dlaczego tak się zachowujesz? - wstał, jednak nie ruszył się z miejsca.

- Pytasz poważnie? - nie mógł uwierzyć, że ten ma czelność pytać o coś takiego.

- Po prostu nie rozumiem, skąd taka reakcja. Wytłumacz mi to - nie dawał za wygraną.

- Jesteś tak głupi, Alexandrze czy tylko udajesz? - warknął.

Widział, jak te słowa ranią młodszego i czuł z tego powodu dziwną satysfakcję.

- Najwidoczniej jestem głupi, skoro nie rozumiem, dlaczego wściekasz się tak, jak bym cię zdradził - głos mu lekko drżał, mimo iż próbował się opanować.

- Bo mnie zdradziłeś! - wykrzyczał.

Alec stał w szoku, nie widząc, co powiedzieć ani co w ogóle o tym myśleć.

- Jak możesz myśleć, że cię zdradziłem? - odezwał się, gdy pierwszy szok minął - przecież jestem aktorem, a to była tylko jedna ze scen.

- Przestań pieprzyć.

- A ty przestań się tak zachowywać! - teraz on podniósł głos.

- Tak, czyli jak? - zasyczał przez zaciśnięte zęby, powoli się do niego zbliżając.

- Tak irracjonalnie - powtórzył - przecież ten pocałunek nic dla mnie nie znaczył, ja nawet nie znam Bastiana!

Słysząc to, zatrzymał się w pół kroku.

- Kogo? - zapytał, mimo iż doskonale zrozumiał każde słowo.

- Ten aktor, z którym grałem, ma na imię Bastian - wyjaśnił.

Nagle pokój wypełnił śmiech Magnusa. Nie był to jednak przyjemny dźwięk, a już na pewno nie było w nim nic z wesołości. Gdy w końcu się uspokoił, odezwał się zrezygnowanym głosem.

- Ty na prawdę o niczym nie wiedziałeś... - bardziej stwierdził, niż zapytał.

- O czym miałem wiedzieć?

- Bastian, jak go nazywasz, to tak naprawdę Sebastian Morgenstern - prawie wypluł to nazwisko - mówi ci to coś?

Mówiło. Alec zbladł, gdy wszystko nagle do niego dotarło. Rozumiał już, dlaczego Magnus tak się wściekał i traktował go, jak zdrajcę. Upadł na kolana i schował twarz w dłoniach, nie mogąc powstrzymać szlochu.

Doskonale pamiętał, co Sebastian wraz z Camillą zrobili Magnusowi, a teraz on sam, mimo iż nieświadomie, zrobił mu to samo. Czuł się jak ostatni śmieć. Wcale się nie dziwił, że Azjata nim gardzi i nie chce mieć z nim nic wspólnego.

Magnus patrzył na płaczącego na podłodze mężczyznę i coś w jego sercu drgnęło, jednak nie na tyle, by podejść do niego i go pocieszyć. Tego nie był w stanie zrobić.

- Boże, Magi - załkał, patrząc na niego załzawionymi oczami - ja naprawdę nic nie wiedziałem, nigdy bym ci czegoś takiego nie zrobił.

- Ale zrobiłeś - odrzekł sucho - a ja nie jestem w stanie ci tego wybaczyć.