𝔹𝕝𝕒𝕔𝕜 𝕎𝕙𝕚𝕥𝕖 ₖₒₒₖᵥ

"بَهرِ سی و چِهارُم"

_هی تو‌‌‌‌‌... شاگرد جدید هنوزم برنگشته؟

نگهبان زره پوش انتهای دشت با پرسش صدمین باره‌ی ارشد وانگ از جا پرید و مانند هر بار گذشته من من کنان پاسخ داد:

_ن..نه قربان... ه..هنوز برنگشته.

جینام با کلافگی از پاسخ تکراری او، چنگی در موهای کوتاهش زد و زیر لب غرید:

_آه لعنتی... هیچ معلومه این بچه کجا مونده؟

مدت کمی نبود که آن پسر بازیگوش عمارت را ترک کرده و به پیشنهاد جینام به کوهستان رفته بود... و حتا حالا که آفتاب مهرگان شروع به پایین رفتن کرده و آسمان تیره گشته بود نیز به عمارت بازنگشته بود.

اینک که خورشید غروب کرده و نم نمک از روشنایی کم سوی آسمان بیشتر کاسته میشد، آن مسیر سنگی و ناهموارِ جلو روی پسر هم خطرناک تر از پیش میگشت...

حیوانات درنده و وحشی با شروع گرفتن شب از لانه هایشان بیرون می‌آمدند و این مشکلی دشوار برای برگشت پسری بود که به تنهایی به کوهستان رفته بود.

_اینجوری نمیشه باید خودم برم دنبالش...

_وانگ جینام!

قدمِ از قدم برنداشته‌ی جینام، توسط صدای جدی و سرد فرمانده متوقف شد...
با کلافگی پلک هایش برهم فشرده شد و گوشه‌ی لبش با کلافگی زیر دندان هایش حبس شد‌...

_عالیه... بدبختی شروع شد.

با مکثی کوتاه نفس عمیقی کشید و به عقب برگشت.

فرمانده مانند همیشه، پوشیده در لباس های مشکی و آزادانه‌ی خلاف رسومش، زنجیر زخیم و نقره‌ای رنگ کوساری را بر شانه ها و سینه‌ی ورزیده اش پیچیده و... از زیر سایه های آن موهای مشکی و براق، با نگاهی نافذ و درنده خیره بر جینام بود.

_فرمانده... چی... شمارو به اینجا کشونده؟

فرمانده بدون اینکه لحظه ای نگاه سردش را از چهره‌ی ارشد بگیرد با همان سردی و تحکم همیشگی لب زد:

_وی... اون کجاست؟

ارشد یشم کلافه دستی بر گردنش کشید و لعنتی زیر لب فرستاد...

انتظار نداشت فرمانده خودش به دنبال آن پسر بیاید و با پیدا نکردنش تا انتهای دشت را هم به دنبالش بگردد...

با این شرایط وانگ، از گفتن حقیقت ابا داشت اما... از نگفتن آن بیشتر میترسید.

_خب... راستش‌... اون... به کوهستان رفته.

با شنیدن کلمه‌ی کوهستان اخم های تهدیدگر و وحشی جونگکوک، درهم گشته و تن صدای بالا رفته اش لرزی بر اندام سست شده‌ی نگهبانان انداخت:

_کوهستان؟ دقیقن الان تو وقت غروب اونجا چه غلطی میکنه جینام؟

_ی..یکم... توضیحش سخته...