𝔹𝕝𝕒𝕔𝕜 𝕎𝕙𝕚𝕥𝕖 ₖₒₒₖᵥ

"بَهرِ هَشتُم"

نزدیکی های نیمه شب بود.
جونگکوک بی‌حوصله، بر سکوی کنار پنجره بزرگ اتاق نشسته و با تماشای آسمان شب سعی می‌کرد با بی‌خوابی اش کنار بیاید.

غرق در سکوت خلوت و نور کم سوی شمع، همچنان تلاش بر چیدن تکه های پازل فهمیده هایش کنار هم داشت، که صدای در، رشته افکار بی سر و تهش را شکست.

نجوای آرام پسرک، زیبا به گوش هایش رسید و باعث شد نفس عمیقش را فرو دهد.

_هعی پدرجان؟ بیداری؟

_بیا تو بچه...

ته با پیچش صدای خش دار و بم شکارچی بر گوش هایش آن هم درحالی که تلاش می‌کرد همانند او کمی آرام صحبت کند، گوشه لب هایش را به لبخندی محو آراسته کرد.

شیشه های ضخیم و قیمتی مشروب در دستش را محکم تر فشرد و با فشار در را گشود‌ و وارد شد.
بوی صدر و کاج تن مرد ‌که بیش از همیشه به مشام میرسید ناخواسته نفس هایش را عمیق تر می‌کرد.

شیشه های مشروب را بالا آورد و با تکان دادن آنها روبه‌ی شکارچیِ جذابی که با کج کردن سرش، موهای براق مشکی و تر از استحمامش را روی چشم های تاریک و نافذ اش ریخته بود، با شیطنت لب زد:

_پدربزرگ پایه یکم نوشیدنی آخر شب هستی؟

و جونگکوکی که کلافه از بی‌خوابی ها، برای لحظه ای آرامش، زمین و زمان را به التماس بود، چه دلیلی داشت که خماری مستی با تلخی مشروب را پس بزند؟
.
.
.

مدتی گذشته بود که در سکوت همراه هم می‌نوشیدند و به منظره بیرون پنجره خیره بودند. تصویری از رقص ستارگان و ابر ها بر بالین ماه...

_خبری که از استادت رسید... خوب بود؟

این نخستین باری بود که شکارچی تلاش می‌کرد مکالمه ای را آغاز کند و این برای تهیونگ بیش از اندازه دوست داشتی بود.

_اوهوم... اون گفت همه تو دهکده حالشون خوبه... همین برای من کافیه...

_دهکده؟ منظورت همون افرادیه که گفته بودی تو حاشیه جنگل ممنوعه زندگی میکنن؟

سرش را به نشانه تایید تکان داد و نفس عمیق دیگری از عطر شکارچی کشید.
جونگکوک بلاخره عقب نشینی کرده در برابر احساسات سوق دهنده‌اش سوال پرتردید ذهنش را بازگو کرد:

_عجیبه، تاحالا چیزی راجبش نشیده بودم.
راجبش بهم بگو...

تهیونگ با یادآوری استاد و مردم مهربان دهکده‌اش، لبخند بزرگی زد و خیره به روشنایی سیم فامِ ماه تصمیم گرفت، حالا که درد هایش را به این مرد نشان داده است کمی خوشی هایش را هم با او سهیم شود...